Συγκέντρωση Διαμαρτυρίας Αθήνα, Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011, 13:30

Την Κυριακή 26/12, η Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση και αλληλέγγυοι/ες βρεθήκαμε στην πλατεία Συντάγματος για να διαμαρτυρηθούμε ενάντια στην εκμετάλλευση των ζώων που παίρνει φωτιά μπροστά στα μάτια όλων μας.
Θύματα της εκμετάλλευσης σε αυτήν την περίπτωση, είναι τα πόνυ και τα άλογα δουλεμπόρων που έχουν χωριστεί σε ομάδες και καλύπτουν όλη την περιοχή του ''εορταστικού'' κέντρου, από Ερμού και Σύνταγμα μέχρι Ζάππειο. Σκοπός των εκμεταλλευτών, το άμεσο και εύκολο χρήμα, προσφέροντας στον κόσμο μια φωτογραφία στις πλάτες του ζώου.
Με την εμφάνιση μας αρχίζουν τα αίματα να βράζουν. Ξεκινούν με δικαιολογίες τύπου ''αφήστε μας να βγάλουμε το μεροκάματο'', ''αν τα αφήσουμε θα πεθάνουν'' και το ευφάνταστο ''τα ζώα αυτά μας ανήκουν'' και συνεχίζουν με βρισιές και σπρωξιές. Οι προπηλακισμοί δίνουν και παίρνουν ενώ μπάτσοι διαφόρων ειδών (μπλέδες, δημοτόμπατσοι, ασφαλίτες) προσπαθούν να μας μετακινήσουν χωρίς επιτυχία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μετακινήσουν τα ζώα μέσα σε ένα παρτέρι, γεγονός που εξοργίζει τους δουλέμπορους γιατί σαφώς και έχει πέσει κατακόρυφα η πελατεία τους.
Το μοίρασμα συνεχίζεται κοντά τους, το πανό μας παραμένει και κάθε φορά που πλησιάζει κάποια οικογένεια τα ζώα, γίνεται δυναμικότατη παρέμβαση από συντρόφισσα. Χάνουν συνεχώς πελάτες και αυτό τους έχει εξοργίσει ακόμη περισσότερο, με αποτέλεσμα μετά από κάποια ώρα ένας από τους τραμπούκους των δουλεμπόρων να της επιτεθεί με απανωτά χτυπήματα στο πίσω μέρος του κεφαλιού της, την ώρα που ακολουθεί ένα πόνυ φορτωμένο με ένα πιτσιρίκι. Η αντίδραση μας είναι άμεση, κατευθυνόμαστε όλοι προς τα εκεί και η ένταση κλιμακώνεται με μπουνιές και κλοτσιές παντού, ενώ με το που μας χωρίζουν, τα λαμόγια που μας επιτέθηκαν έχουν εξαφανιστεί. Παράλληλα, ένας νεαρός σύντροφος καταλήγει με χτυπημένο όλο του το πρόσωπο.
Αποδεικνύεται στην πράξη πως οι βασανιστές δεν κάνουν διαχωρισμό στην κακοποίηση ζώου ή ανθρώπου. Η τακτική τους θυμίζει ''νταβάδες'' της νύχτας που προσπαθούν να περισώσουν την ''πραμάτεια'' τους ενώ στην θέση του κορμιού της πόρνης βρίσκεται το σώμα ενός αλόγου ή ενός πόνυ. Λίγο αργότερα, ένας ''πατριώτης'' από την μεριά των δουλεμπόρων με ελληνική αθλητική ενδυμασία μας τραβάει βίντεο συνεχίζοντας την γνωστή τακτική των απανταχού πατριωτών και υπενθυμίζοντας μας το τσάκισμα που πρέπει και αυτοί να υφίστανται.
Τα ζώα βρίσκονται δεμένα, χωρίς νερό και φαΐ ενώ παράλληλα τα έχουν προηγουμένως χαπακώσει ώστε να είναι πειθήνια και ''ήρεμα'' όλη την ημέρα καθώς με τέτοια παρουσία κόσμου υπό φυσιολογικές συνθήκες θα είχαν φρικάρει. Το μεροκάματο για αυτά είναι τουλάχιστον ένα 12ωρο στο πόδι. Όπως ανέφερε νωρίτερα ένας από αυτούς, ''πρέπει να δουλέψουν για να βγάλουν το φαΐ τους''. Μετά θα μεταφερθούν στο επόμενο πανηγύρι αφού δεν τα έχουν μόνο για τις ''γιορτές''
Το ζώο για αυτούς τους ηλίθιους αποτελεί αντικείμενο και ιδιοκτησία, ένα εργαλείο κοπής χρήματος.
Εμείς δεν κάνουμε πίσω ούτε στο ελάχιστο.
Ο δρόμος για την ελευθερία περνά μέσα από τη σύγκρουση. Αυτό ζητάνε, αυτό θα έχουν!
Η αστυνομία, κρατική και δημοτική, κάνει πλάτες σε νταβατζήδες/δουλέμπορους τέτοιου επιπέδου, ενώ παράλληλα συνεχίζει να επιδίδεται σε κυνήγι μαγισσών, προπηλακίζοντας και συλλαμβάνοντας τον εκάστοτε μετανάστη μικροπωλητή.
Εδώ, εκεί και παντού θα εμφανιζόμαστε μπροστά τους και θα τους χαλάμε τη γιορτή.



Καλούμε και πάλι διαμαρτυρία ενάντια στην εκμετάλλευση και την κακοποίηση αυτών των ζώων,
το Σάββατο 1/1/2011, στην πλατεία Συντάγματος, στις 13.30.



Για την ολική απελευθέρωση.

Γιατί κανένα ζώο δεν είναι εμπόρευμα.



Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση

Αλληλεγγύη στους κατοίκους της Κερατέας

Για τον αγώνα των κατοίκων στο Οβριόκαστρο και στην Κερατέα, για την αλληλεγγύη...

Εδώ και μήνες, αλλά κυρίως τις τελευταίες δύο βδομάδες, οι κάτοικοι της
Κερατέας είναι στους δρόμους για το αυτονόητο: ενάντια στην περαιτέρω
λεηλασία του τόπου τους, ενάντια στη λεηλασία της ζωής τους, ενάντια στο
θάνατο που τους σερβίρει ο αστικός πολιτισμός και τα σκουπίδια του.

Είναι προφανές πως η χωροθέτηση ΧΥΤΥ στην περιοχή (το άλλο όνομα για
τους απαγορευμένους πλέον ΧΥΤΑ) είναι μια ακόμη διεκπεραίωση κεφαλαίων
και υποχρεώσεων απέναντι σε «μειοδότες» επενδυτές εργολάβους. Όλα τα
υπόλοιπα, «περί ορθολογικού σχεδιασμού για τη διαχείριση των
απορριμμάτων» είναι προπετάσματα καπνού: ακόμα και οι ίδιοι οι
σχεδιαστές του έργου παραδέχονται πως οι χωματερές σε Κερατέα και
Γραμματικό θα ήταν πολύ μικρές για να υποκαταστήσουν τη χωματερή της
Φυλής (η οποία παρεμπιπτόντως ακόμα επεκτείνεται). Αλλά το ζήτημα πάει
πολύ πιο πέρα από τα γνώριμα εξουσιαστικά «παιχνιδάκια».

Η Κερατέα βρίσκεται σε καθεστώς περικύκλωσης και κατοχής. Οι δεκάδες
διμοιρίες ΜΑΤ, τα μπουλούκια των ασφαλιτών, η θωρακισμένη αύρα της ΕΛΑΣ
που χρησιμοποιείται για πρώτη φορά και πετάει νερό και δακρυγόνα, οι
λυσσαλέες επιθέσεις τους στα μπλόκα των κατοίκων, η παραμονή τους στην
περιοχή παρά τις δικαστικές αποφάσεις για προσωρινή παύση των εργασιών,
σηματοδοτούν ένα καθεστώς ελέγχου και επιβολής. Ενώ ταυτόχρονα
«υπενθυμίζουν» πως το έργο θα γίνει περνώντας πάνω από τους κατοίκους.
Για το κράτος όσοι και όσες αντιστέκονται πέρα από τα γνώριμα όρια της
θεσμικής και αστικής νομιμότητας πρέπει να ηττηθούν και να
συνθηκολογήσουν. Πρόκειται λοιπόν για έναν πόλεμο, από αυτούς που
καθημερινά στήνει η κυριαρχία στους από κάτω, μια συνηθισμένη εικόνα σε
«συνθήκες κρίσης»: από την επίθεση στον «κόσμο της εργασίας» με
περικοπές μισθών, ανεργία και δυσβάσταχτες πολιτικές λιτότητας, τη
σκληρή καταστολή αυτών που αντιστέκονται, από τα πογκρόμ-επιθέσεις στους
μετανάστες και τις «καθαρές πόλεις», την καθημερινή υποτίμηση-απαξίωση
των ζωών μας…

Οι κάτοικοι όμως της περιοχής δεν είναι πρόθυμα θύματα: η επιμονή τους,
οι καθημερινές τους συγκρούσεις ανατρέπουν τα σχέδια των από πάνω. Και
«υπενθυμίζουν» πως η κοινωνική οργή περνάει πάντα πάνω από ΜΑΤ,
εισαγγελείς, εργολάβους, υπουργούς…


Για όσους προσπαθούν να εκτονώσουν την κατάσταση.

Η τοπική κοινωνία όμως εκτός από τις χακί δυνάμεις κατοχής που έχει να
αντιμετωπίσει, έχει απέναντί της και όλο το συρφετό των μηχανισμών
προπαγάνδας αλλά και τους θεσμικούς φορείς – οι οποίοι είτε «θετικά»
διακείμενοι είτε αρνητικά, τυλίγουν τον αγώνα των κατοίκων σε
κουρελόχαρτα νομιμότητας. Δεν είναι μόνο τα ΜΜΕ που ανέλαβαν εργολαβικά
να απαξιώσουν ή και να εξαφανίσουν από την «ενημέρωση της κοινής γνώμης»
τον αγώνα στην Κερατέα. Από τη στιγμή που ο αγώνας «ξέφυγε» από τον
καθωσπρεπισμό, τη νομιμοφροσύνη και την απάθεια, κυρίως από τη στιγμή
που ο αγώνας των κατοίκων αγκαλιάστηκε από αλληλέγγυους-ες που
συνεισφέρουν στα μπλόκα αλλά και στην αντιπληροφόρηση για τον αγώνα των
κατοίκων σε άλλες γειτονιές της Αθήνας, έχει ξεκινήσει ένας αγώνας
δρόμου όλων των «καλοθελητών», όλων αυτών που «καταλαβαίνουν το δίκαιο
του αγώνα», περιβαλλοντολόγων, τοπικών θεσμικών φορέων, τοπικών
βουλευτών, να «ησυχάσουν» τα πνεύματα. Τα κοινά τραπέζια δημάρχων,
υπουργών, τοπικών φορέων, εργολάβων και αστυνομίας για την εξεύρεση
«κοινής λύσης και την κοινωνική ειρήνευση» είναι δεδομένο πως στόχο
έχουν να απομονώσουν τον αγώνα, να κόψουν τους δεσμούς αλληλεγγύης που
έχει δημιουργήσει, να τραβήξουν τον κόσμο από το δρόμο και τα πάντα να
κανονιστούν με «καλές προθέσεις» και αμοιβαίες υποχωρήσεις. Τόσο γνωστή
αυτή η ιστορία του καπελώματος των κοινωνικών αγώνων! Χαρακτηριστική
είναι και η ατάκα του διοικητή των ΜΑΤ σε συνομιλία με θεσμικό παράγοντα
της περιοχής: «..πρέπει να απομονωθούν τα στοιχεία που έρχονται από
Αθήνα με σκοπό να προκαλέσουν ταραχές» και τελειώνοντας τη
«συμφιλιωτική» του τοποθέτηση είπε «...σε 6 μήνες και εμείς παϊδάκια θα
τρώμε στην Κερατέα». Όλοι μια παρέα γίναμε, τελικά όλα είναι μια παρεξήγηση…

Όσο η κατάσταση οξύνεται, όσο η αδιαλλαξία των κατοίκων κορυφώνεται και
γίνεται γόνιμη, τόσο θα πέφτουν από πάνω τους διάφοροι για να εκτονώσουν
την κατάσταση. Αυτό που έχει κρατήσει μακριά τη χωματερή από την
Κερατέα δεν είναι το «πνεύμα διαλόγου» και η πίστη στην νομιμότητα, αλλά
η αδιαλλαξία των αγωνιζόμενων κατοίκων και η αλληλεγγύη άλλων κοινωνικών
κομματιών που σιγά σιγά μεγαλώνει.
Δεν υπάρχει πουθενά να εναποθέσουμε ελπίδες παρά μόνo στις δικές μας
δυνάμεις. Οι αποφάσεις για τη συνέχιση του αγώνα δεν πρέπει να
παίρνονται από θεσμικά επιτελεία αλλά από τις συνελεύσεις των κατοίκων.
Ο έως τώρα αγώνας έχει δείξει πως η πραγματικότητα της κοινωνικής
δυναμικής είναι τα μπλόκα και όχι τα τραπέζια διαλόγου με το υπουργείο
και τους εργολάβους που θέλουν να μας πείσουν πως η χωματερή θα
αναβαθμίσει την περιοχή…

Απέναντι λοιπόν στη διαμεσολάβηση διαφόρων «καλοθελητών», απέναντι στην
επικείμενη εκτόνωση του αγώνα μέσα από παζαρέματα, «συμβιβαστικές»
λύσεις και προτάσεις, να αντιτάξουμε την κεκτημένη ούτως ή άλλως
εμπειρία της αδιαλλαξίας και της ακηδεμόνευτης αντίστασης. Να
οργανωθούμε και να αμυνθούμε απέναντι στο διάλογο των ματ, των εργολάβων
και των υπουργών, με συνελεύσεις κατοίκων, με συνελεύσεις αλληλεγγύης,
με κοινή ή/και συντονισμένη δράση, με άπλωμα του αγώνα σε κάθε γειτονιά
όπου επιχειρούνται κρατικές επιβολές, όπου κυοφορούνται κοινωνικές
αντιστάσεις. Το αυτονόητο της αξιοπρέπειας, του αγώνα, της ζωής, των
συλλογικών διεκδικήσεων, ποτέ δεν ήταν νόμιμο, ποτέ δεν ήταν αρεστό
στους από πάνω…


«Και πού να πάνε τα σκουπίδια λοιπόν;»…

Το ερώτημα είναι εσκεμμένα αφελές. Γιατί θα μπορούσε να πάρει την
«αφελή» απάντηση «γιατί τότε δεν φτιάχνουν χωματερή στην Εκάλη;» Πρώτον
οι χωροθετήσεις χωματερών δεν γίνονται με «αντικειμενικά» κριτήρια:
είναι προσδιορισμένες ταξικά. Οι περιοχές που επιλέγονται είναι δεδομένο
πως απαξιώνονται συνολικά ως χώροι διαβίωσης ανθρώπων. Οι χωματερές εκ
των πραγμάτων επιτίθενται στο περιβάλλον και τις τοπικές κοινωνίες. Από
κει και πέρα είναι αστείο το να μιλάμε για ορθή χωροθέτηση χωματερών
ζώντας σε έναν πλανήτη, που η καπιταλιστική μηχανή τον αντιμετωπίζει και
τον διαχειρίζεται ως χωματερή. Και είναι χυδαίο, αυτοί που παράγουν και
υπερασπίζονται τη ρύπανση και τον πολιτισμό της (τα αφεντικά, τα κράτη,
οι υπερασπιστές των «πράσινων καπιταλισμών» κτλ), να ζητάνε από κάποιους
που δε θέλουν να ανασαίνουν τις διοξίνες της χωματερής, να βρουν μια
«λύση στο πρόβλημα των σκουπιδιών».

Ο πολιτισμός λοιπόν της χωματερής δεν είναι κάποιο «κακό αποτέλεσμα» του
καπιταλισμού ούτε κάτι που απλά χρειάζεται διόρθωση. Οι χωματερές που
περιτριγυρίζουν τις πόλεις και τα χωριά του πλανήτη, είναι «μικρές»
κουκκίδες συμπυκνωμένης μόλυνσης σε έναν πλανήτη χωματερή. Και εδώ
ακριβώς βρίσκεται η απάντηση στα «αφελή» ερωτήματα περί διαχείρισης των
απορριμμάτων: η παραγόμενη ρύπανση δεν είναι πρόβλημα για να το λύσουμε
μέσα από μια καλύτερη διαχείριση αλλά δομικό χαρακτηριστικό της
εξουσιαστικής και εκμεταλλευτικής κοινωνικής οργάνωσης και του μοντέλου
μαζικής παραγωγής και κατανάλωσης, μια διαρκής πηγή θανάτου. Οι όλο και
περισσότεροι κοινωνικοί αγώνες που αφορούν τέτοιου είδους ζητήματα
πρέπει να αφήσουν πίσω τους τα πράσινα κυριαρχικά ψευτοδιλήμματα: οι
απαντήσεις να δοθούν όχι για να διαχειριστούμε το «κοινό» πρόβλημα που
παράγει το κυρίαρχο μοντέλο παραγωγής και κοινωνικής οργάνωσης, αλλά
στην κατεύθυνση της ακύρωσής του, της όξυνσης των αντιφάσεων του. Τα
«κρίσιμα ερωτήματα για το μέλλον του πλανήτη» από την πλευρά των
κυρίαρχων και οι «πραγματικές λύσεις για πραγματικά προβλήματα», δεν
είναι παρά ερωτοαποκρίσεις για να συνεχίσουν τα πάντα να μένουν ως
έχουν. Το ζήτημα δεν είναι η ορθή χωροθέτηση των κάθε είδους χωματερών,
αλλά η καταστροφή ενός ολόκληρου πολιτισμού που τις έχει ανάγκη για να
συνεχίζει να υπάρχει.


ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΚΕΡΑΤΕΑΣ

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ ΔΕΝ ΚΑΘΑΡΙΖΕΤΑΙ-
ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ

ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

Στην χθεσινή μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση, η κοινωνία βίωσε μια τεράστια νίκη, η οποία υπονομεύθηκε από μια προσπάθεια να χρεωθεί μέσα από ένα τραγικό γεγονός μια ήττα, οποία δεν της αντιστοιχεί και δεν της ανήκει.

Η φωτιά στην τράπεζα Μarfin προσέφερε "ζεστασιά" σε ένα πολιτικό και κοινωνικό σύστημα που ήδη είχε αρχίσει να "κρυώνει" από το παγερό άγγιγμα του χρυσού. Το τραγικό συμβάν, έξω από το κλίμα της λαϊκής οργής όπως εκφράστηκε από την Αλεξάνδρας μέχρι το Σύνταγμα έμελλε να προέλθει από την μισαλλοδοξία των "ειδικών της βίας".
Ο μανδύας της επιθετικής πρωτοπορίας έπεσε και απογύμνωσε τον ρόλο της "αγωνιστικής πανούκλας", ως ρόλο εκτός και ενάντια στην κοινωνία. Ρόλοι, θέσφατα, Ιδεοληψίες της αντίληψης για και όχι με την κοινωνία οδήγησαν στον θάνατο τριών εργαζομένων.
Αποκαλύφθηκε ότι τέτοιες πρακτικές και λογικές βρίσκονται σε σύμπνοια και εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών και του κράτους. Τέτοια άδολη προσφορά στις δυνάμεις της κυριαρχίας ούτε μια ρητή συνεργασία με τα αφεντικά και το κράτος δεν θα ήταν τόσο αποτελεσματική.
Αντιθέτως, η μαζική πορεία 200.000 ανθρώπων στο κέντρο της Αθήνας είναι η απάντηση στους ψιλικατζήδες της βίας. Η κοινωνική οργή και τρόπος που κάθε φορά (καταλήψεις, συγκρούσεις, διαδηλώσεις) θα εκφραστεί είναι επιλογή της ίδιας της κοινωνίας και όχι αυτόκλητων σωτήρων.

Η Αντιεξουσιαστική Κίνηση συνεπής στην αντίληψη της με την κοινωνία και σύνθημα: "άμεση κοινωνική δράση - άμεση δημοκρατία" συσπείρωσε χιλιάδες κόσμο σε ένα μαζικό, αυτοπεριφρουρούμενο και συγκροτημένο μπλοκ όπως και άλλα συγκροτημένα μπλοκ αναρχικών. Ως οργανικό μέρος συμμετείχε στην έκφραση ενός τεράστιου ριζοσπαστικού κοινωνικού κομματιού που υπέδειξε ότι το κράτος δεν έχει καμία κοινωνική νομιμοποίηση.
Σε πείσμα της καθεστωτικής νεκροσυλίας που προσπάθησε να χτίσει συναίνεση πάνω στο θάνατο τριών εργαζομένων.
Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι της Μarfin υπέδειξαν τους ηθικούς αυτουργούς: "Με δόλο έχασαν τη ζωή τους οι συνάδερφοί μου σήμερα. Δόλο της τράπεζας και του κ. Βγενόπουλου προσωπικά, που έδωσε εντολή, όποιος δε δουλέψει να μην έρθει αύριο στο γραφείο.".
Ηθικοί αυτουργοί οι οποίοι μετατρέπουν τις εργασιακές συνθήκες σε κρεματόρια της μισθωτής σκλαβιάς. Τους νεκρούς της φωτιάς δεν μπορούν να τους θρηνήσουν τα δάκρυα των πολιτικών αρχηγών, αλλά το ίδιο το λαϊκό κίνημα.

ΑΜΕΣΗ ΔΡΑΣΗ-ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΑΘΗΝΑΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
5-5-10

Σήμερα Τετάρτη 5 Μαϊου, ημέρα των πανελλαδικών απεργιακών κινητοποιήσεων, η κοινωνία βρέθηκε αντιμέτωπη με τη σχεδιασμένη επίθεση εναντίον της υπό το “δόγμα Χρυσοχοίδη”.

Στόχος των δυνάμεων καταστολής και των πολιτικών προϊσταμένων τους ήταν να στείλουν ένα μήνυμα ότι από εδω και πέρα ο τρόπος διαχείρισης κρίσης είναι το δόγμα επίθεσης στην ίδια την κοινωνία: των διαδηλωτών, των απεργών και όλων όλων όσων ασφυκτιούν μπροστά στον εφιάλτη που έχει αποφασιστεί και διαγράφεται ερήμην τους.
Το κίνημα που αναπτύσσεται ενάντια στην τρομοκρατία των αφεντικών δεν το πλαισιώνει απλώς ο κόσμος της εργασίας, αλλά όλος ο κόσμος των καταπιεσμένων. Δηλαδή ο κόσμος αυτών που το σύστημα του κεφαλαίου και των αφεντικών απαξιώνει, εκμηδενίζει και πετάει στα σκουπίδια.

Η άτυπη ομάδα διαχείρισης κρίσης του Χρυσοχοίδη, του Παπακωνσταντίνου, του Βενιζέλου και του Παμπούκη φανέρωσε σήμερα τα σχέδιά της όχι μόνο για τα διαγγέλματα των μέτρων αλλά και για την ίδια την πρακτική εφαρμογή τους στην πλάτη των διαδηλωτών. Η ετοιμότητα του στρατού και η παρουσία της αστυνομίας στο δρόμο όπου διαδηλώνει η κοινωνία επιβεβαιώνουν και τεκμηριώνουν την άποψη και το δόγμα για την τρομοκρατία και την δικτατορία που επιχειρούν να επιβάλλουν.

Το μπλοκ της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Θεσσαλονίκης καλούσε και συμμετείχε σήμερα στη συγκέντρωση και την πορεία που ξεκίνησε από το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης. Το σχέδιο διάλυσης της μαζικότατης πορείας των διαδηλωτών διαπιστώθηκε από νωρίς σε τρία σημεία, με την ολοκλήρωσή του , εκεί όπου κατέληγε η πορεία, στο Μπλοκ της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Θεσσαλονίκης.
Ξαφνικά και με απρόκλητο τρόπο στην οδό Καραολή και Δημητρίου λίγο πριν από την οδό Αγίου Δημητρίου, στο ύψος του Υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης, δεχτήκαμε επίθεση από διμοιρίες των ματ και καταδίωξη από μοτοσυκλετιστές της αστυνομίας που με δολοφονική διάθεση διέλυσαν το μπλοκ της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Θεσσαλονίκης μπροστά στα μάτια των υπόλοιπων διαδηλωτών που προηγούνταν από εμάς , συμμετέχοντας στα μπλοκ της Εναλλακτικής Πρωτοβουλίας Δικηγόρων και του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης. Η σχεδιασμένη επίθεσή τους δεν ολοκληρώθηκε μόνο με τη σύλληψη πάνω από 25 διαδηλωτών και τον τραυματισμό αρκετών από όσους συμμετείχαν στην πορεία. Οι δυνάμεις καταστολείς εισέβαλλαν παράλληλα σε παρακείμενα μαγαζιά της περιοχής προσπαθώντας να συλλάβουν όσους είχαν καταφέρει να εισέρθουν εκεί για να γλιτώσουν τόσο από τα χημικά όσο και από το δολοφονική τους μανία. Εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι άνδρες των ματ εμπόδισαν και προπηλάκισαν ομάδα δικηγόρων και άλλων διαδηλωτών να σώσουν από τα χέρια των δυνάμεων καταστολής σοβαρά τραυματία με γκλομπ στο κεφάλι, που έχρηζε άμεσης ιατρικής βοήθειας, ενώ και δημοσιογράφοι παρεμποδίστηκαν από τους ίδιους να καταγράψουν τα γεγονότα που εξελλίσονταν. Στη συνέχεια οι ασφαλίτες του Χρυσοχοίδη μαζεύοντας σημαίες διαδηλωτών επί της οδού Καραολή και Δημητρίου, κοντά στο Υπουργείο Μακεδονίας- Θράκης, στο σημείο όπου δεχτήκαμε την επίθεση, άρχισαν με αυτές να καταστρέφουν σταθμευμένα οχήματα από τη γειτονιά, σύμφωνα με τους περίοικους που παρακολουθούσαν εμβρόντητοι τα γεγονότα από τα μπαλκόνια τους . Προφανής σκοπός τους ήταν να κατασκευάσουν για άλλη μια φορά σκευωρίες εις βάρος των διαδηλωτών.


ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΗΣ 5ΗΣ ΜΑΗ

ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ

Αναδημοσίευση από το anarchy.gr
________________________________________
Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ 120.000 ΔΙΑΔΗΛΩΤΩΝ, Η ΕΦΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΔΕΚΑΔΩΝ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΕΞΟΡΓΙΣΜΕΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ,
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑ-ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ ΤΡΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΕ ΤΡΑΠΕΖΑ ΣΤΗΝ ΣΤΑΔΙΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕ ΑΝΕΠΙΤΥΧΩΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΙΑΝΟΣ

«Και στα λασπόνερα καθρεφτίζεσαι ουρανέ».

Πρώτα απ’ όλα θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι ο θυμός μας είναι απερίγραπτος, τόσο για την θρασύδειλη παρα-κρατική συμμορία, που ευθύνεται για την δολοφονία τριών ανθρώπων, δύο γυναικών –η μία μάλιστα έγκυος στον τέταρτο μήνα– και ενός άνδρα, που εργάζονταν στην τράπεζα Marfin στην οδό Σταδίου, όσο και για τον συρφετό πολιτικών και δημοσιογράφων που έσπευσαν να ταυτίσουν τον δίκαιο ξεσηκωμό εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις με την αποτρόπαια αυτή δολοφονία.

Και όμως η αλήθεια δεν μπορεί να σβηστεί. Ένα οργισμένο ποτάμι διαδηλωτών περικύκλωσε την Βουλή και για ώρες επιχειρούσε να εισβάλλει δίνοντας σκληρές μάχες με τις δυνάμεις καταστολής.
Το γεγονός αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε να καλυφθεί από τους τόνους λάσπης, που επιχειρούν να ρίξουν οι πανικόβλητοι κρατικοί υπάλληλοι, οι θλιβεροί κομματάρχες κάθε χρώματος και οι «επίλεκτοι» διαχειριστές της «ειδησεογραφίας». Ακόμα και τα πλάνα, που οι τελευταίοι δήθεν σχολίαζαν με σχεδόν πανιασμένα τα πρόσωπα, παραμένουν αδιάψευστοι μάρτυρες των όσων συγκλονιστικών στην πραγματικότητα συνέβησαν για ώρες είτε στα σκαλιά που οδηγούσαν στον προαύλιο χώρο του κοινοβουλίου, είτε μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, είτε στην Λ. Αμαλίας και στην ευρύτερη περιοχή του Συντάγματος

Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές επιχειρούσαν να σπάσουν τον κλοιό των κατασταλτικών δυνάμεων, ενώ το σύνολο της διαδήλωσης και επικροτούσε και στήριζε το εγχείρημα μη απομακρυνόμενο από την περιοχή που πνιγόταν στα δακρυγόνα. Άνθρωποι κάθε ηλικίας είτε με ακάλυπτο πρόσωπο είτε με καλυμμένο, δονούσαν την ατμόσφαιρα με το σύνθημα «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βούλη», που πριν χρόνια και καιρούς φωναζόταν μόνο από τα χείλη αναρχικών. Όσο για τους αναρχικούς, ναι βρίσκονταν ανάμεσα σ’ όλους αυτούς που έδωσαν ένα βροντερό μήνυμα στους ντόπιους υπαλλήλους του ΔΝΤ και της Ε.Ε. αλλά και στα περιώνυμα αφεντικά τους

Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε. Ο κόσμος γνωρίζει ακόμα τους τρόπους να αγωνίζεται, να ξεσηκώνεται, να ματώνει για να κρατήσει έστω και μια ελπίδα ζωντανή για αυτό που πιστεύει ότι είναι το δίκαιο. Ο σβέρκος των απείθαρχων του ελλαδικού χώρου έχει αποδειχθεί ότι είναι ευαίσθητος στον κρατικό ζυγό, η ανυποταξία τους μπολιάζει κάθε εξέγερση, κάθε κοινωνική σύγκρουση

Τα διεθνή πρακτορεία, για μιαν ακόμα φορά, καταγράφουν έναν ξεσηκωμό στον ελλαδικό χώρο σε μια κρίσιμη «στιγμή» για τους αφεντάδες της Ε.Ε. και όχι μόνον. Φοβούνται ότι το φλογερό μήνυμα που δόθηκε, για μιαν ακόμη φορά, θα μεταλαμπαδεύσει και σε άλλες εστίες τη φωτιά, που σιγά-σιγά θα γίνει πυρκαγιά. Ο ευρωπαϊκός νότος, που εμφανίζεται ανήμπορος να «προσαρμοστεί», επιχειρείται να μπει στο «γύψο», να πειθαρχήσει με κάθε τρόπο

Ας καλοδεχθούμε, λοιπόν, τα νέα τους σχέδια. Ας τους κάνουμε να είναι σίγουροι ότι ο βούρδουλας δεν είναι αρκετός για να μας κάνει παθητικούς και ανήμπορους να σηκώσουμε κεφάλι. Να μην έχουν ακόμα καμία αμφιβολία, ότι τα παραμυθάκια και τα ιδεολογήματα περί «εθνικής επιβίωσης», «φιλοπατρίας», «εθνικής ανάγκης» και άλλων τινών έχουν ξεφτίσει προ πολλού

Σε ότι μας αφορά, δεν παραγνωρίζουμε ούτε στιγμή, ότι έχουμε κάθε λόγο να μπήξουμε όσο μπορούμε το μαχαίρι στο κόκαλο. Να κάνουμε το παν να παραμείνουν ανοικτές οι πληγές των εξουσιαστών. Η χρεοκοπία είναι όλη δική τους, δεν είχαμε και δεν θα έχουμε ποτέ να μοιραστούμε τίποτα με εκείνους που ρουφούν τις ζωές των ανθρώπων, που τους αρνούνται αυτή τη στιγμή και τα ψίχουλα που τους παραχωρούσαν ως χθες. Όσους για εκείνους που αμφιταλαντεύονται, εκείνους επίσης που εκτός των πραγμάτων θα πάρουν θέση, επειδή η μοίρα που τους επιφυλάσσει το σύστημα κυριαρχίας και εκμετάλλευσης είναι πλέον δεινή, δεν έχουμε παρά να τους καλοδεχθούμε.

Τέλος, θα επαναλάβουμε για μιαν ακόμη φορά, ότι οι αναρχικοί αγωνιστές δεν έχουν καμία σχέση με κανενός είδους θλιβερή συμμορία. Συμμετέχουν στους κοινωνικούς αγώνες προτάσσοντας πρώτα απ’ όλα το ήθος, την ανιδιοτέλεια και την αυταπάρνηση. Δεν έχουν σκοπό να αποκομίσουν οικονομικά ή άλλα οφέλη. Δεν έχουν ως σημαία τους την ρήση κλέψε, σπάσε, άρπαξε. Αποστρέφονται και δεν συναγελάζονται με οποιονδήποτε θέλει να επιβληθεί, με επαναστατικούς ή μη τρόπους. Περιφρονούν απερίφραστα τα κάθε είδους παράσημα, που διεκδικούν οι δήθεν φωτισμένες πρωτοπορίες και γυρνούν χωρίς δεύτερη σκέψη την πλάτη στις κινηματικές πλειοψηφίες, που όμως μοιάζουν τόσο λίγες και τόσο μικρές…

Η 5η Μάη, σίγουρα, θα καταγραφεί με τον πιο έντονο τρόπο στην ιστορία των κοινωνικών αγώνων. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι το οδυνηρό γεγονός της δολοφονίας τριών ανθρώπων θα αποτελέσει και το κύκνειο άσμα όσων επιχειρούν να δεσμεύσουν κοινωνικές πρακτικές, αβαντάροντας, από τη θέση εντολοδόχου, τις διάφορες παρα-κρατικές συμμορίες, όποιον μανδύα και αν αυτές έχουν.
Βέβαια, «συν Αθηνά και χείρα κίνει»…

Αθήνα 5 Μαΐου 2010
Συσπείρωση Αναρχικών

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΗΝ ΗΔΟΝΗ

Ο Έλεγχος βασίζεται στην χειραγώγηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Καθώς το κύκλωμα του Ελέγχου μπορεί να
καταλήξει βραχυ-κύκλωμα, ο Έλεγχος χρειάζεται να καταναλώνει τεράστιες ποσότητες χρόνου και γι’ αυτό ακριβώς
επιβάλλει συνεχώς χρονικά όρια στους υπηκόους του και το πετυχαίνει αυτό μέσα από την κουλτούρα σε όλες τις μορφές
της, την λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και τα παρόμοια, όπου υπάρχει πάντα αρχή, μέση και τέλος και άκαμπτες ακολουθίες
χωρίς την ελάχιστη έστω παρεκτροπή. Έτσι ακριβώς θέλει ο Έλεγχος να γίνεται αντιληπτή η πραγματικότητα. Το άτομο όμως
είναι μία πρόσκαιρη και παράλληλα προκαθορισμένη κατάσταση ρευστότητας. Δεν υπάρχουν γι’ αυτό προκαθορισμένα
σημεία και ορισμοί, τελικές απαντήσεις ή εξειδικευμένες φόρμουλες. Η ζωή είναι τελείως απλά ένα ρεύμα, ή, για να το πούμε
διαφορετικά, αποτελείται από μικρά – μικρά κομματάκια σε κάθε ελάχιστο επίπεδό της. Τα γεγονότα δεν συμβαίνουν μόνο για
να ακολουθηθούν από κάποια επόμενά τους γεγονότα, αλλά ανά πάσα στιγμή μαζί με ένα πλήθος από γεγονότα που ήδη
υπάρχουν μέσα στην ύπαρξη αντανακλώνται με πολύ διαφορετικές ερμηνείες στο ανθρώπινο ασυνείδητο.
Οι αντιστασιακοί κανόνες συμπεριφοράς και ψυχολογικές αντιλήψεις έχουν ήδη δημιουργήσει το απαραίτητο κίνητρο για ν’
αρχίσει κανείς να αναρωτιέται για τα δεδομένα που μέχρι στιγμής έχουν γίνει αποδεκτά ή ακόμα και να τα αρνηθεί. Τίποτε δεν
πρέπει να γίνεται αποδεκτό πριν αναλυθεί και δίχως να εκτιμηθεί προηγουμένως εάν οι αξίες που μεταφέρει είναι καλές για τα
άτομα. Ο σκεπτικισμός δεν καταστρέφει διαδικασίες, αλλά βοηθάει να αντιληφθεί κανείς τον Έλεγχο και να ερμηνεύσει τις
μεθόδους του.
Μία από τις πιο ύπουλες μεθόδους του Ελέγχου είναι ο Χριστιανισμός. Ο Χριστιανισμός στις μυριάδες δογματικές εκδοχές
του διδάσκει ότι η σεξουαλικότητα είναι αμαρτωλή, όταν δεν την καταστέλλει μέσα από αμέτρητους κανόνες. Για τους
εξουσιαστές και για εκείνους που ασχολούνται με τον νομοθετικό έλεγχο αυτού του ίδιου του Ελέγχου, η σεξουαλικότητα
αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες απειλές και ένα από τα χειρότερα προβλήματα. Οι κλίκες που νομοθετούν ξέρουν πολύ
καλά ότι το σεξουαλικό στοιχείο αποτελεί γι’ αυτούς ένα μεγάλο εμπόδιο, αφού συνδέεται με την ικανότητα των ατόμων να
δημιουργούν και να παίζουν, άρα με την αυτοσυνειδητοποίηση και την αυτογνωσία. Αν η σεξουαλικότητα μπορούσε ποτέ να
εκφραστεί με ένα μανιφέστο, αναπόφευκτα θα επιβεβαίωνε την σαφή ανωτερότητά του και θα αρνιόταν να υποτάσσεται στα
τεχνητά δεδομένα της ηθικής που έχουν κατασκευαστεί με αποκλειστικό σκοπό να υποδουλώσουν.
Η συνεχής καταπίεση της σεξουαλικότητας δημιουργεί ένα απόθεμα ενέργειας, το οποίο οι νομοθέτες και οι παπάδες είναι
κανοί να το διοχετεύουν στην εξυπηρέτηση των σκοπών τους και στην ισχυροποίηση των θέσεών τους στην κοινωνία και στο
κράτος. Ο μηχανισμός αυτοσυντήρησής τους βασίζεται επάνω σε κανόνες και νόμους που αποσκοπούν ανοικτά στην
καταπίεση της ελεύθερης εκδήλωσης της σεξουαλικής παρόρμησης, μία καταπίεση που αυτόματα υποστηρίζει την παραπέρα
καταπίεση των μαζών. Η κατάρρευση όλου αυτού του πλέγματος κανόνων καταστολής είναι ένας από τους πιο σημαντικούς
μας στόχους, καθώς κάτι τέτοιο αυτόματα θα προκαλέσει γενικευμένη ρήξη με τις κατεστημένες κοινωνικές δομές και με
ολόκληρο τον παρόντα «πολιτισμό». Μπορεί πολύ εύκολα κάποιος να αναλογιστεί εκείνον τον απέραντο ωκεανό
καταπιεσμένης ενέργειας να αρχίσει να ξεχύνεται, να ξεχειλίζει πάνω από τα συμπαγή φράγματα προς κάθε κατεύθυνση.
Οι πολυάριθμες αρρώστιες του πνεύματος, οι νευρικές διαταραχές που προκαλούνται από αυτή την ψεύτικη ζωή κάτω από
την κυριαρχία του Ελέγχου έχουν αυξηθεί σε απίθανα μεγάλες αναλογίες. Ο έσχατος παραλογισμός στον οποίο έχουμε φθάσει
σήμερα είναι ότι πιεζόμαστε και αισθανόμαστε ένοχοι ακριβώς επειδή λόγω του Χριστιανισμού έχουμε διδαχθεί να
αισθανόμαστε ένοχοι, όταν θα έπρεπε κανονικά να έχουμε απαλλαγεί πρώτα από όλα από αυτή καθεαυτή την ιδέα της
«πλάνης», του «λάθους» ή του «αμαρτήματος». Κατά κανόνα, η ενοχή ξεκινάει από μία πηγαία έλλειψη σεβασμού των
ατόμων προς τον εαυτό τους ή από την συναναστροφή με άλλους που έχουν έναν τέτοιο (ενοχικό) τρόπο αντίληψης των
πραγμάτων. Η αφετηρία αυτών των βασάνων είναι εκείνο που κυνικά παρουσιάζεται σαν ένα τάχα προαιώνιο λάθος
(«αμάρτημα») στο οποίο έχουμε υποτίθεται όλοι οι άνθρωποι υποπέσει.

TΖ. Π. ΟΡΡΙΤΖ