Ο Έλεγχος βασίζεται στην χειραγώγηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Καθώς το κύκλωμα του Ελέγχου μπορεί να
καταλήξει βραχυ-κύκλωμα, ο Έλεγχος χρειάζεται να καταναλώνει τεράστιες ποσότητες χρόνου και γι’ αυτό ακριβώς
επιβάλλει συνεχώς χρονικά όρια στους υπηκόους του και το πετυχαίνει αυτό μέσα από την κουλτούρα σε όλες τις μορφές
της, την λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και τα παρόμοια, όπου υπάρχει πάντα αρχή, μέση και τέλος και άκαμπτες ακολουθίες
χωρίς την ελάχιστη έστω παρεκτροπή. Έτσι ακριβώς θέλει ο Έλεγχος να γίνεται αντιληπτή η πραγματικότητα. Το άτομο όμως
είναι μία πρόσκαιρη και παράλληλα προκαθορισμένη κατάσταση ρευστότητας. Δεν υπάρχουν γι’ αυτό προκαθορισμένα
σημεία και ορισμοί, τελικές απαντήσεις ή εξειδικευμένες φόρμουλες. Η ζωή είναι τελείως απλά ένα ρεύμα, ή, για να το πούμε
διαφορετικά, αποτελείται από μικρά – μικρά κομματάκια σε κάθε ελάχιστο επίπεδό της. Τα γεγονότα δεν συμβαίνουν μόνο για
να ακολουθηθούν από κάποια επόμενά τους γεγονότα, αλλά ανά πάσα στιγμή μαζί με ένα πλήθος από γεγονότα που ήδη
υπάρχουν μέσα στην ύπαρξη αντανακλώνται με πολύ διαφορετικές ερμηνείες στο ανθρώπινο ασυνείδητο.
Οι αντιστασιακοί κανόνες συμπεριφοράς και ψυχολογικές αντιλήψεις έχουν ήδη δημιουργήσει το απαραίτητο κίνητρο για ν’
αρχίσει κανείς να αναρωτιέται για τα δεδομένα που μέχρι στιγμής έχουν γίνει αποδεκτά ή ακόμα και να τα αρνηθεί. Τίποτε δεν
πρέπει να γίνεται αποδεκτό πριν αναλυθεί και δίχως να εκτιμηθεί προηγουμένως εάν οι αξίες που μεταφέρει είναι καλές για τα
άτομα. Ο σκεπτικισμός δεν καταστρέφει διαδικασίες, αλλά βοηθάει να αντιληφθεί κανείς τον Έλεγχο και να ερμηνεύσει τις
μεθόδους του.
Μία από τις πιο ύπουλες μεθόδους του Ελέγχου είναι ο Χριστιανισμός. Ο Χριστιανισμός στις μυριάδες δογματικές εκδοχές
του διδάσκει ότι η σεξουαλικότητα είναι αμαρτωλή, όταν δεν την καταστέλλει μέσα από αμέτρητους κανόνες. Για τους
εξουσιαστές και για εκείνους που ασχολούνται με τον νομοθετικό έλεγχο αυτού του ίδιου του Ελέγχου, η σεξουαλικότητα
αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες απειλές και ένα από τα χειρότερα προβλήματα. Οι κλίκες που νομοθετούν ξέρουν πολύ
καλά ότι το σεξουαλικό στοιχείο αποτελεί γι’ αυτούς ένα μεγάλο εμπόδιο, αφού συνδέεται με την ικανότητα των ατόμων να
δημιουργούν και να παίζουν, άρα με την αυτοσυνειδητοποίηση και την αυτογνωσία. Αν η σεξουαλικότητα μπορούσε ποτέ να
εκφραστεί με ένα μανιφέστο, αναπόφευκτα θα επιβεβαίωνε την σαφή ανωτερότητά του και θα αρνιόταν να υποτάσσεται στα
τεχνητά δεδομένα της ηθικής που έχουν κατασκευαστεί με αποκλειστικό σκοπό να υποδουλώσουν.
Η συνεχής καταπίεση της σεξουαλικότητας δημιουργεί ένα απόθεμα ενέργειας, το οποίο οι νομοθέτες και οι παπάδες είναι
κανοί να το διοχετεύουν στην εξυπηρέτηση των σκοπών τους και στην ισχυροποίηση των θέσεών τους στην κοινωνία και στο
κράτος. Ο μηχανισμός αυτοσυντήρησής τους βασίζεται επάνω σε κανόνες και νόμους που αποσκοπούν ανοικτά στην
καταπίεση της ελεύθερης εκδήλωσης της σεξουαλικής παρόρμησης, μία καταπίεση που αυτόματα υποστηρίζει την παραπέρα
καταπίεση των μαζών. Η κατάρρευση όλου αυτού του πλέγματος κανόνων καταστολής είναι ένας από τους πιο σημαντικούς
μας στόχους, καθώς κάτι τέτοιο αυτόματα θα προκαλέσει γενικευμένη ρήξη με τις κατεστημένες κοινωνικές δομές και με
ολόκληρο τον παρόντα «πολιτισμό». Μπορεί πολύ εύκολα κάποιος να αναλογιστεί εκείνον τον απέραντο ωκεανό
καταπιεσμένης ενέργειας να αρχίσει να ξεχύνεται, να ξεχειλίζει πάνω από τα συμπαγή φράγματα προς κάθε κατεύθυνση.
Οι πολυάριθμες αρρώστιες του πνεύματος, οι νευρικές διαταραχές που προκαλούνται από αυτή την ψεύτικη ζωή κάτω από
την κυριαρχία του Ελέγχου έχουν αυξηθεί σε απίθανα μεγάλες αναλογίες. Ο έσχατος παραλογισμός στον οποίο έχουμε φθάσει
σήμερα είναι ότι πιεζόμαστε και αισθανόμαστε ένοχοι ακριβώς επειδή λόγω του Χριστιανισμού έχουμε διδαχθεί να
αισθανόμαστε ένοχοι, όταν θα έπρεπε κανονικά να έχουμε απαλλαγεί πρώτα από όλα από αυτή καθεαυτή την ιδέα της
«πλάνης», του «λάθους» ή του «αμαρτήματος». Κατά κανόνα, η ενοχή ξεκινάει από μία πηγαία έλλειψη σεβασμού των
ατόμων προς τον εαυτό τους ή από την συναναστροφή με άλλους που έχουν έναν τέτοιο (ενοχικό) τρόπο αντίληψης των
πραγμάτων. Η αφετηρία αυτών των βασάνων είναι εκείνο που κυνικά παρουσιάζεται σαν ένα τάχα προαιώνιο λάθος
(«αμάρτημα») στο οποίο έχουμε υποτίθεται όλοι οι άνθρωποι υποπέσει.
TΖ. Π. ΟΡΡΙΤΖ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου