Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011
Μούχλα και Παραλλαγή
Όπως, κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, εξέχουσες στιγμές (β)ρωμιοσύνης εκτυλίχθηκαν κατά τη διάρκεια της εθνικής παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου, για τον εορτασμό της «επετείου του Όχι,» με φαντάρους και άρματα μάχης να κατακλύζουν τους δρόμους και τεράστιες γαλανόλευκες να κυματίζουν παντού. Για μια ακόμη φορά, είδαμε μαθητές να βαδίζουν σε στρατιωτική διάταξη, με αυστηρά πειθαρχημένο ρυθμό, συντονισμένες σωματικές κινήσεις και ομοιόμορφο ντύσιμο που εξιτάρουν τα εθνικιστικά ένστικτα του κάθε προγονόπληκτου. (Οι εθνικές παρελάσεις είναι θεσμός που καθιερώθηκε από τον δικτάτορα, Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος προσπάθησε να αντιγράψει τις δημόσιες επιδείξεις της φασιστικής Ιταλίας του Μπενίτο Μουσολίνι και της Ναζιστικής Γερμανίας του Αδόλφου Χίτλερ.) Αυτό που, όμως, κατά κάποιον τρόπο μας εξέπληξε ήταν οι αντιδράσεις αρκετών πολιτών, οι οποίοι βρήκαν αφορμή να εκφράσουν την αγανάκτησή τους για τα νέα μέτρα και την υποβάθμιση της ζωής τους, καταδιώκοντας τους πολιτικούς που παρευρίσκονταν στα σημεία όπου στρατιωτικοί και μαθητές θα παρήλαυναν. Το γεγονός αυτό, βέβαια, θα σχολιαστεί σε άλλη δημοσίευση. Στο άρθρο αυτό θα θιχτεί, αποκλειστικά και μόνο, το ζήτημα της επιβεβλημένης, κατά την άποψή μας, κατάργησης των παρελάσεων.
Άμεση κατάργηση των παρελάσεων
Οι εθνικές παρελάσεις, αποτελούν πρότυπο έκφρασης για τους διάφορους μιλιταριστές-εθνικιστές, και δεν έχουν καμία θέση σε μια κοινωνία που θέλει να ονομάζεται δημοκρατική (έστω και κατ' επίφαση). Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, κάθε άνθρωπος που θέλει να αποκαλείται δημοκράτης (με την πραγματική έννοια της λέξης), που αγωνίζεται, δηλαδή, για μια κοινωνία ανθρώπινη, κοινωνία αλληλεγγύης, πολιτικής συμμετοχής και ισοπολιτείας, θα πρέπει να καταδικάζει έναν θεσμό που αποτελεί ενσάρκωση των κυρίαρχων (συντηρητικών) καθεστωτικών αξιών περασμένων εποχών, όταν όσοι πάλευαν γι' αυτά τα ιδανικά καταδικάζονταν σε θάνατο δια τουφεκισμού, ή στέλνονταν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας ή φυλακίζονταν και περιορίζονταν κοινωνικά. Αναπόσπαστο κομμάτι της κυρίαρχης ιδεολογίας των εποχών αυτών είναι ο μιλιταρισμός, ο πατριωτισμός, και ο κοινωνικός συντηρητισμός!
Οι παρελάσεις λειτουργούν ως δεξαμενές μίσους, επιθετικότητας, υπερεθνικιστικής υστερίας και αλαζονείας, καλλιεργώντας την εξής λογική: «σε περίπτωση που ο εχθρός μας απειλείσει να ποιοι θα τον κατατροπώσουν!» Πρόκειται για ένα αίσθημα Βιβλικού αυταρχισμού, εκδίκησης και «απόδοσης δικαιοσύνης,» που συναντά κανείς στο αξιόλογο βιβλίο «Επιτήρηση και Τιμωρία» του Michel Foucault, ο οποίος περιγράφει τον τρόπο που επιβάλλονταν οι ποινές στους κατάδικους κατά τον 17ο και 18ο αιώνα στη Γαλλία και τη Βρετανία, πολλές φορές με δημόσιο βασανισμό του κατηγορούμενου. Όπως τότε ο όχλος αισθανόταν ότι ο δημόσιος εξευτελισμός ενός ποινικού κατάδικου λειτουργούσε παραδειγματικά για την υπόλοιπη κοινωνία και παράλληλα έδινε την εντύπωση ότι ο νόμος και η τάξη «προστατεύει όλους τους πολίτες,» έτσι και τώρα, οι εθνικές παρελάσεις καλλιεργούν μια παρόμοια νοοτροπία «εθνικής ασφάλειας» και επιβεβαιώνουν την «υπεροχή της φυλής έναντι των βαρβάρων αλλόφυλων» μέσω της επιθετικότητας που βγάζει η εικόνα των τανκς, του στρατιωτικού ντυσίματος και του πειθαρχημένου έφηβου που δείχνει έτοιμος να «κατασπαράξει τον κακό εχθρό!» Έτσι, οι εθνικιστές γονείς νοιώθουν περήφανοι που τα παιδιά τους τιθασεύονται με πατριωτικά ιδεώδη ενώ στην πραγματικότητα υπηρετούν ένα ψέμα, μια πλάνη, μια ιδεοληψία (ιστορική συνέχεια), θυσιάζοντας τη δημιουργικότητά τους για χάρη κάποιων ψευτο-ιδανικών. (Άλλωστε, η δημιουργία του ελληνικού έθνους κράτους, ουδεμία σχέση έχει με τις αρχαιοελληνικές πόλεις-κράτη, τόσο φυλετικά όσο και πολιτισμικά, και οι οποίες, με τη σειρά τους είναι εξίσου αντίθετες με τον Βυζαντινό θεοκρατισμό.)
Οι περισσότερες παρελάσεις, βέβαια, γίνονται δίχως την παρουσία του στρατού, ο οποίος συμμετέχει μόνο σε αυτήν της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη και της 25η Μαρτίου στην Αθήνα. Αυτό, φυσικά δε σημαίνει τίποτα μιας και είτε με την παρουσία αρμάτων μάχης και ενόπλων είτε όχι, η διάταξη, το βάδισμα και το σημαιοστόλισμα των συμμετεχόντων που τους κάνει να μοιάζουν με κουρδισμένα ρομπότ αρκεί και περισσεύει για να κατατάξουμε τον θεσμό αυτόν στους πιο (πανηγυρικά) αντιδημοκρατικούς. (Όπως ειπώθηκε και παραπάνω, αυτές οι αξίες αποτελούν κύρια χαρακτηριστικά της μιλιταριστικής ιδεολογίας των καταπιεστικών καθεστώτων του προηγούμενου αιώνα, ή αυτών που συναντάμε σε χώρες όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται συνεχώς). Έπειτα, η συμμετοχή των μαθητών δεν είναι σχεδόν ποτέ εθελοντική. Η οποιαδήποτε άρνησή τους μπορεί να επιφέρει σχολικές κυρώσεις, όπως μείωση της διαγωγής στις τελικές επιδόσεις ή πειθαρχικές ποινές (π.χ. αποβολή)! Σε περίπτωση που οι μαθητές είναι ανήλικοι, είναι σχεδόν αδύνατη η συνειδητή άρνηση συμμετοχής τους, όχι μόνο λόγω του «νεαρού της ηλικίας» (που νομοθετικά στερεί το δικαίωμα της αυτοπρόσωπης άσκησης δικαιωμάτων και πολιτικής δράσης) αλλά, πολλές φορές και επειδή οι ίδιοι οι μαθητές φοβούνται ότι αν επιχειρήσουν για οποιοδήποτε λόγο να απέχουν από μια τέτοια διαδικασία, θα στιγματιστούν τόσο από το σχολικό όσο και από το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, αφού είναι προφανές ότι όχι μόνο δεν έχουν εκλείψει από την Ελληνική κοινωνία κατάλοιπα εθνικού και κοινωνικού συντηρητισμού, αλλά, αντίθετα, ριζωνουν ακόμη και σήμερα στο μυαλό και στην ανορθολογική νοοτροπία πολλών. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: όταν το 1997 μια μαθήτρια αρνήθηκε να συμμετάσχει σε παρέλαση, προκειμένου να αναγνωριστεί το δικαίωμα της επιλογής της, την υπόθεση κλήθηκε να αναλάβει το Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο (η γνωστή υπόθεση «Βαλσάμη»). Παρομοίως, το 2002, καθηγήτρια αντιμετώπισε πειθαρχική δίωξη επειδή είχε το θάρρος να καταγγείλει το μιλιταριστικό χαρακτήρα των μαθητικών παρελάσεων (βλ υπόθεση "Φρ. Ρωμανού"). Δεκάδες περιστατικά τρομοκράτησης μαθητών, έχουν αναφερθεί, με αποβολές και άλλου είδους ποινές ή απαξιωτικές συμπεριφορές εκ μέρους των διδασκόντων, μόνο και μόνο για την προσπάθεια άρνησης της συμμετοχής τους! Οι Αλβανοί μαθητές, επίσης, που δικαιούνταν να καταστούν σημαιοφόροι λόγω των υψηλών τους επιδόσεων, πολλές φορές (αν όχι πάντα) αντιμετωπίστηκαν με χυδαίο ρατσισμό. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο εθνικιστικός παροξυσμός κατάφερε να σκαρφαλώσει ψηλότερα ακόμη και από την τυπική νομιμότητα, δείχνοντας πόσο έντονα έχει ριζωσει στην Ελληνική κοινωνία η λογική του «πάνω απ' όλα η φυλή και η πατρίδα!»
Σεξισμός και θέαμα: Στις παρελάσεις συμμετέχουν και μαθήτριες, οι οποίες είναι αναγκασμένες να καταστούν αντικείμενα σεξουαλικού θεάματος μιας και ο κανονισμός τις θέλει να παρελαύνουν με κοντές φούστες (δεν είναι λίγοι αυτοί που πηγαίνουν στις παρελάσεις όχι μόνο για να νοιώσουν «εθνική υπερηφάνεια» αλλά και για να θαυμάσουν γυναικεία σώματα). Από την άλλη, είναι αναγκασμένες να πνίγουν τη θηλυκότητα τους μέσα στο πνεύμα της κυριαρχίας του ανδρικού ένστικτου που επιβάλει ο μιλιταρισμός, ένας ανδρισμός που δεν λειτουργεί συμπληρωματικά της γυναικείας φύσης, αλλά την καταρρακώνει και τονίζει την «ανωτερότητά» του εις βάρος της.
Για να τελειώνουμε με τον ανόητο εθνο-ηρωισμό και κάθε λογής νεκρά ιδεολογήματα
Το ότι θα πρέπει να τιμούμε την 28η Οκτωβρίου, μόνο και μόνο γιατί κάποιοι άνθρωποι θυσιάστηκαν για εμάς (;), είναι ένα τελείως κενό και ανορθολογικό επιχείρημα. Πρώτα απ' όλα, σε ότι αφορά την περίπτωση της 28ης Οκτωβρίου, στον Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο, έλαβαν μέρος δεκάδες χιλιάδες Έλληνες στρατιώτες. Όλοι κλήθηκαν υποχρεωτικά να πολεμήσουν. Κανένας δεν πήγε στο μέτωπο οικειοθελώς, αλλά με τις διαταγές του κράτους (γενική επιστράτευση) [κι εδώ βλέπουμε την χυδαιότητα ενός εθνικού πολέμου: κανείς δεν έχει ούτε καν τη δυνατότητα να διαλέξει στρατόπεδο, σε αντίθεση με περιπτώσεις όπως αυτή της Γαλλικής Επανάστασης ή του Ισπανικού Εμφυλίου (αυτό το θέμα, ωστόσο δεν μας αφορά αυτήν την στιγμή)]. Συνεπώς, είναι αδύνατο να ορίσουμε πόσοι από αυτούς πέθαναν γιατί είχαν πίστη στην «ελευθερία της πατρίδας», είτε γιατί, απλά, μην έχοντας άλλη επιλογή, στάλθηκαν σαν πρόβατα στη σφαγή. Αν αυτοί οι στρατιώτες είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν, θα πήγαιναν άραγε να σφαγιαστούν στα πεδία των μαχών; Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους Ιταλούς στρατιώτες, όπου ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς στάλθηκε υποχρεωτικά στα Ελληνο-Αλβανικά σύνορα, γιατί ο Μουσολίνι έβλεπε τον πόλεμο ως μια μορφή αναγκαιότητας, και κυρίως, γιατί η Ιταλική κοινωνία, ξεχνώντας τις αξίες τις αυτονομίας και της δημοκρατίας, σε σημαντικό βαθμό ασπάστηκε την φασιστική προπαγάνδα! Το σενάριο είναι πολύ παλιό, το έχουμε δει ξανά και ξανά... για τα συμφέροντα των ηγετών, για τις «μεγάλες ιδέες» θυσιάστηκαν και συνεχίζονται να θυσιάζονται λαοί! Οι μαρτυρίες των Αμερικάνων στρατιωτών που ενώ συμμετείχαν στους πολέμους του Βιετνάμ, του Ιράκ, και του Αφγανιστάν, στράφηκαν εναντίον του μιλιταρισμού (στις πιο ακραίες περιπτώσεις), ή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των Η.Π.Α, βλέποντας τα εγκλήματα που κλήθηκαν να διαπράξουν εκεί για λογαριασμό της Wall Street και των αγορών, όπως και η απροθυμία πολλών Ισραηλινών να προσφέρουν υποχρεωτική στρατιωτική υπηρεσία σε ένα κράτος που διαπράττει γενοκτονίες στη Γάζα και στον Λίβανο, αρκούν για να μας πείσουν ότι οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους, είτε είναι Τούρκοι, είτε Έλληνες, είτε Άραβες, είτε Εβραίοι.
Κάθε είδους προσωπολατρία λειτουργεί ως τροχοπέδη στην πνευματική και ηθική καλλιέργεια της προσωπικότητας ενός ατόμου, της ατομικής ανεξαρτησίας και αυτονομίας, μέσω της υπερβολικής και ολικής (ανάλογα με τις περιπτώσεις) προσκόλλησης του ίδιου στις πράξεις και το έργο κάποιου άλλου ήδη αναγνωρισμένου. Στην περίπτωση των εθνικών ηρώων, η επίκληση στο πρόσωπό τους, συνιστά μια από τις πιο κλασικές μορφές ετερονομίας. «Είναι καιρός να ξεριζωσουμε απ' την εκπαιδευτική διαδικασία όλα όσα συντηρούν και εκτρέφουν τους αιμοσταγείς και αιματοβαμμένους εθνικισμούς, που προετοιμάζουν τους ανθρώπους να σκοτώσουν και να σκοτωθούν, για ένα καλύτερο χθες» λέει ο Κώστας Δεσποινιάδης! Η προσπάθεια ταύτισης κάποιων ανθρώπων με την προσωπικότητα κάποιου εθνικού ήρωα, καταρρακώνει κάθε δυνατότητα αμφισβήτησης των κληρονομημένων παραστάσεων της κοινωνίας και των θεσμών της, μια αμφισβήτηση αναγκαία για την απελευθέρωση από την εξουσία του παρελθόντος, αναγκαία για κάθε άνθρωπο που θέλει να είναι πραγματικά πολίτης. Η απελευθέρωση της δημιουργικότητας, συνέπεια της κατάστασης της αυτονομίας ως διάρρηξης του εγκλεισμού, και της πνευματικής απελευθέρωσης του ατόμου, αποτελεί τα στοιχεία εκείνα που μια κοινωνία που είναι ή θέλει να λέγεται αυτόνομη και δημοκρατική θα πρέπει να προωθεί.
Είναι καιρός, λοιπόν, να τελειώνουμε με τον ανόητο ηρωισμό. Το επιχείρημα αυτό, βέβαια, γεννά τα εξής ερωτήματα: θα έπρεπε ο Ελληνικός λαός να δεχτεί, έτσι απλά, την υποταγή στην φασιστική μπότα; Πού θα ήμαστε εμείς σήμερα αν δεν επαναστατούσαν οι υπόδουλοι το 1821; Φυσικά, κανείς δεν αμφισβητεί την αυτοθυσία αυτών των ανθρώπων, ιδιαίτερα σε ότι αφορά την περίπτωση της εξέγερσης ενάντια στην Οθωμανική κατοχή, όπου οι πολιτικές συνθήκες και οι πολιτικές ιδεολογίες δεν μας επιτρέπουν να εξετάσουμε το συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός κάτω από διαφορετική σκοπιά. Ο θάνατος, όμως, χιλιάδων ανθρώπων στα πεδία των μαχών δεν αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, όση ανδρεία και τόλμη κι αν επέδειξαν οι σφαγιασθέντες, όσο και αν η σφαγή τους ήταν αναπόφευκτη, όσο και αν εξαιτίας αυτών σήμερα εμείς μπορούμε να ζούμε κάτω από ένα καθεστώς φιλελεύθερο και ανεκτικό σε ορισμένες ατομικές ή συλλογικές ελευθερίες (καθεστώς φιλελεύθερης ολιγαρχίας). Αποτελεί παράδειγμα προβληματισμού και αφορμή καταδίκης της φρίκης που προκαλεί ένας πόλεμος, κυρίως μεταξύ εθνών, όπου ο ήρωας της μιας πλευράς μετά από χρόνια θα αποτελεί τον δαίμονα της αντίπαλης, όπου αυτός που προσφέρει τη ζωή του με ζήλο για τα ψευδο-ιδανικά του έθνους το κάνει με την ίδια ευκολία που στο παρελθόν, κάποιος Χριστιανός ή Μουσουλμάνος θυσιαζόταν με την ελπίδα να κερδίσει μια «θέση στον παράδεισο». Πρόκειται λοιπόν για μια εμφανώς μεταφυσική λογική!
Κάθε μορφή εθνικής μιλιταριστικής σύγκρουσης ισοπεδώνει τη θεμελιώδη συνθήκη της εκάστοτε κοινωνικής συνοχής, τον λόγο, μέσω της υιοθέτησης της βίας ως μοναδική αρχή για την επίλυση των διαφωνιών. Αυτή η βία αντικαθιστά το διάλογο και κάθε είδους προσπάθεια εύρεσης συμβιβαστικής και λογικής λύσης μεταξύ δύο στρατοπέδων, όχι μόνο με την επιθυμία εξαφάνισης του αντιπάλου, αλλά και με την εξάλειψη κάθε προσπάθειας για συνύπαρξη: η επιθυμία της αναζήτησης ενός αποδιοπομπαίου τράγου δημιουργεί εθνικούς εχθρούς στη θέση των αδελφών λαών, καταστρέφοντας κάθε γέφυρα επικοινωνίας και αλληλοκατανόησης μέσω του φανατισμού, της (υπερ)εθνικιστικής υστερίας και ενός ισοπεδωτικού (π)ηθικισμού.
Εάν θέλουμε να λέμε ότι αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία πραγματικά δημοκρατική, τότε θα πρέπει επιτέλους να πάψουμε να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στην υποκρισία της οποιασδήποτε μιλιταριστικής/πατριωτικής λογικής και του φετιχισμού των εθνικών συμβόλων. Συμπερασματικά, οποιοσδήποτε εμφανίζεται ως φανατικός υποστηρικτής ενός εθνικού συμβόλου μέσα από το οποίο οραματίζεται «μεγάλες ιδέες», είτε αναζητά εχθρούς «προδότες», «ανθέλληνες», «μασόνους», «μετανάστες» είτε είναι υποστηρικτής ενός φασιστικού θεσμού όπως είναι αυτός των παρελάσεων και του φαντασιακού που τις διέπει: «έλληνας γεννιέσαι, δε γίνεσαι ποτέ, το αίμα σου θα χύσουμε γουρούνι αλβανέ» (σύνθημα που ακούστηκε στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου του 2010 στην Αθήνα από μέλη των ειδικών δυνάμεων, σύνθημα που στην πραγματικότητα αποτελεί συγκεκαλυμμένη επιθυμία), ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που έχουν εγκαταλείψει τη λογική και, αντ' αυτής, επιδίδονται σε μια μανία εξωφρενικού παραλογισμού, μετατόπισης ευθυνών και μετάθεσης του μίσους που οι ίδιοι νοιώθουν για τον εαυτό τους προς κάποιον εξωτερικό στόχο, είτε το παραδέχονται είτε όχι!
"Έτσι συλλέξαμε τους σακάτηδες, τους τραυματίες και τους ακρωτηριασμένους
Και μας στείλανε πίσω στο σπίτι μας στην Αυστραλία
Οι χωρίς χέρια, οι χωρίς πόδια, οι τυφλοί, οι παράφρονες,
οι περήφανοι τραυματίες ήρωες της Σούβλα
Και καθώς το σκάφος μας τράβηξε στο Circular Quay
Κοίταξα τον τόπο όπου τα πόδια μου περπατούσαν πριν τα χάσω
Και ναι, δεν υπήρχε κανείς να περιμένει για μένα,
να θρηνήσει, να με λυπηθεί, να με παρηγορήσει...
Και η ορχήστρα έπαιξε Waltzing Matilda
καθώς μας κατεύθυναν κάτω το διάδρομο
Αλλά κανείς δεν επευφημούσε, μόνο στέκονταν και κοίταζαν...
Στη συνέχεια, γύρισαν όλοι τα πρόσωπά τους μακριά!
Και τώρα κάθε Απρίλιο κάθομαι στη βεράντα μου
και βλέπω την παρέλαση να περνά από μπροστά μου...
Και βλέπω τους παλιούς συντρόφους μου, πόσο υπερήφανα αυτοί παρελαύνουν
αναβιώνοντας παλιά όνειρα μιας περασμένης δόξας
Και οι γέροι παρελαύνουν σιγά-σιγά, όλοι λυγισμένοι,
οι ξεχασμένοι ήρωες ενός ξεχασμένου πολέμου...
Και οι νέοι ρωτούν: «Τι είναι αυτοί που παρελαύνουν και γιατί;»
και κάνω στον εαυτό μου την ίδια ερώτηση!
Και η μπάντα παίζει Waltzing Matilda
και οι γέροι αυτοί ανταποκρίνονται...
Αλλά χρόνο με το χρόνο ο αριθμός τους λιγοστεύει
Κάποια μέρα κανείς δεν θα έχει απομείνει να παρελαύνει..."
(And the Band Played Waltzing Matilda – Ιρλανδο-Αυστραλέζικο αντι-πολεμικό ποίημα-τραγούδι)
http://eagainst.com
Άμεση κατάργηση των παρελάσεων
Οι εθνικές παρελάσεις, αποτελούν πρότυπο έκφρασης για τους διάφορους μιλιταριστές-εθνικιστές, και δεν έχουν καμία θέση σε μια κοινωνία που θέλει να ονομάζεται δημοκρατική (έστω και κατ' επίφαση). Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, κάθε άνθρωπος που θέλει να αποκαλείται δημοκράτης (με την πραγματική έννοια της λέξης), που αγωνίζεται, δηλαδή, για μια κοινωνία ανθρώπινη, κοινωνία αλληλεγγύης, πολιτικής συμμετοχής και ισοπολιτείας, θα πρέπει να καταδικάζει έναν θεσμό που αποτελεί ενσάρκωση των κυρίαρχων (συντηρητικών) καθεστωτικών αξιών περασμένων εποχών, όταν όσοι πάλευαν γι' αυτά τα ιδανικά καταδικάζονταν σε θάνατο δια τουφεκισμού, ή στέλνονταν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας ή φυλακίζονταν και περιορίζονταν κοινωνικά. Αναπόσπαστο κομμάτι της κυρίαρχης ιδεολογίας των εποχών αυτών είναι ο μιλιταρισμός, ο πατριωτισμός, και ο κοινωνικός συντηρητισμός!
Οι παρελάσεις λειτουργούν ως δεξαμενές μίσους, επιθετικότητας, υπερεθνικιστικής υστερίας και αλαζονείας, καλλιεργώντας την εξής λογική: «σε περίπτωση που ο εχθρός μας απειλείσει να ποιοι θα τον κατατροπώσουν!» Πρόκειται για ένα αίσθημα Βιβλικού αυταρχισμού, εκδίκησης και «απόδοσης δικαιοσύνης,» που συναντά κανείς στο αξιόλογο βιβλίο «Επιτήρηση και Τιμωρία» του Michel Foucault, ο οποίος περιγράφει τον τρόπο που επιβάλλονταν οι ποινές στους κατάδικους κατά τον 17ο και 18ο αιώνα στη Γαλλία και τη Βρετανία, πολλές φορές με δημόσιο βασανισμό του κατηγορούμενου. Όπως τότε ο όχλος αισθανόταν ότι ο δημόσιος εξευτελισμός ενός ποινικού κατάδικου λειτουργούσε παραδειγματικά για την υπόλοιπη κοινωνία και παράλληλα έδινε την εντύπωση ότι ο νόμος και η τάξη «προστατεύει όλους τους πολίτες,» έτσι και τώρα, οι εθνικές παρελάσεις καλλιεργούν μια παρόμοια νοοτροπία «εθνικής ασφάλειας» και επιβεβαιώνουν την «υπεροχή της φυλής έναντι των βαρβάρων αλλόφυλων» μέσω της επιθετικότητας που βγάζει η εικόνα των τανκς, του στρατιωτικού ντυσίματος και του πειθαρχημένου έφηβου που δείχνει έτοιμος να «κατασπαράξει τον κακό εχθρό!» Έτσι, οι εθνικιστές γονείς νοιώθουν περήφανοι που τα παιδιά τους τιθασεύονται με πατριωτικά ιδεώδη ενώ στην πραγματικότητα υπηρετούν ένα ψέμα, μια πλάνη, μια ιδεοληψία (ιστορική συνέχεια), θυσιάζοντας τη δημιουργικότητά τους για χάρη κάποιων ψευτο-ιδανικών. (Άλλωστε, η δημιουργία του ελληνικού έθνους κράτους, ουδεμία σχέση έχει με τις αρχαιοελληνικές πόλεις-κράτη, τόσο φυλετικά όσο και πολιτισμικά, και οι οποίες, με τη σειρά τους είναι εξίσου αντίθετες με τον Βυζαντινό θεοκρατισμό.)
Οι περισσότερες παρελάσεις, βέβαια, γίνονται δίχως την παρουσία του στρατού, ο οποίος συμμετέχει μόνο σε αυτήν της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη και της 25η Μαρτίου στην Αθήνα. Αυτό, φυσικά δε σημαίνει τίποτα μιας και είτε με την παρουσία αρμάτων μάχης και ενόπλων είτε όχι, η διάταξη, το βάδισμα και το σημαιοστόλισμα των συμμετεχόντων που τους κάνει να μοιάζουν με κουρδισμένα ρομπότ αρκεί και περισσεύει για να κατατάξουμε τον θεσμό αυτόν στους πιο (πανηγυρικά) αντιδημοκρατικούς. (Όπως ειπώθηκε και παραπάνω, αυτές οι αξίες αποτελούν κύρια χαρακτηριστικά της μιλιταριστικής ιδεολογίας των καταπιεστικών καθεστώτων του προηγούμενου αιώνα, ή αυτών που συναντάμε σε χώρες όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται συνεχώς). Έπειτα, η συμμετοχή των μαθητών δεν είναι σχεδόν ποτέ εθελοντική. Η οποιαδήποτε άρνησή τους μπορεί να επιφέρει σχολικές κυρώσεις, όπως μείωση της διαγωγής στις τελικές επιδόσεις ή πειθαρχικές ποινές (π.χ. αποβολή)! Σε περίπτωση που οι μαθητές είναι ανήλικοι, είναι σχεδόν αδύνατη η συνειδητή άρνηση συμμετοχής τους, όχι μόνο λόγω του «νεαρού της ηλικίας» (που νομοθετικά στερεί το δικαίωμα της αυτοπρόσωπης άσκησης δικαιωμάτων και πολιτικής δράσης) αλλά, πολλές φορές και επειδή οι ίδιοι οι μαθητές φοβούνται ότι αν επιχειρήσουν για οποιοδήποτε λόγο να απέχουν από μια τέτοια διαδικασία, θα στιγματιστούν τόσο από το σχολικό όσο και από το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, αφού είναι προφανές ότι όχι μόνο δεν έχουν εκλείψει από την Ελληνική κοινωνία κατάλοιπα εθνικού και κοινωνικού συντηρητισμού, αλλά, αντίθετα, ριζωνουν ακόμη και σήμερα στο μυαλό και στην ανορθολογική νοοτροπία πολλών. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: όταν το 1997 μια μαθήτρια αρνήθηκε να συμμετάσχει σε παρέλαση, προκειμένου να αναγνωριστεί το δικαίωμα της επιλογής της, την υπόθεση κλήθηκε να αναλάβει το Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο (η γνωστή υπόθεση «Βαλσάμη»). Παρομοίως, το 2002, καθηγήτρια αντιμετώπισε πειθαρχική δίωξη επειδή είχε το θάρρος να καταγγείλει το μιλιταριστικό χαρακτήρα των μαθητικών παρελάσεων (βλ υπόθεση "Φρ. Ρωμανού"). Δεκάδες περιστατικά τρομοκράτησης μαθητών, έχουν αναφερθεί, με αποβολές και άλλου είδους ποινές ή απαξιωτικές συμπεριφορές εκ μέρους των διδασκόντων, μόνο και μόνο για την προσπάθεια άρνησης της συμμετοχής τους! Οι Αλβανοί μαθητές, επίσης, που δικαιούνταν να καταστούν σημαιοφόροι λόγω των υψηλών τους επιδόσεων, πολλές φορές (αν όχι πάντα) αντιμετωπίστηκαν με χυδαίο ρατσισμό. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο εθνικιστικός παροξυσμός κατάφερε να σκαρφαλώσει ψηλότερα ακόμη και από την τυπική νομιμότητα, δείχνοντας πόσο έντονα έχει ριζωσει στην Ελληνική κοινωνία η λογική του «πάνω απ' όλα η φυλή και η πατρίδα!»
Σεξισμός και θέαμα: Στις παρελάσεις συμμετέχουν και μαθήτριες, οι οποίες είναι αναγκασμένες να καταστούν αντικείμενα σεξουαλικού θεάματος μιας και ο κανονισμός τις θέλει να παρελαύνουν με κοντές φούστες (δεν είναι λίγοι αυτοί που πηγαίνουν στις παρελάσεις όχι μόνο για να νοιώσουν «εθνική υπερηφάνεια» αλλά και για να θαυμάσουν γυναικεία σώματα). Από την άλλη, είναι αναγκασμένες να πνίγουν τη θηλυκότητα τους μέσα στο πνεύμα της κυριαρχίας του ανδρικού ένστικτου που επιβάλει ο μιλιταρισμός, ένας ανδρισμός που δεν λειτουργεί συμπληρωματικά της γυναικείας φύσης, αλλά την καταρρακώνει και τονίζει την «ανωτερότητά» του εις βάρος της.
Για να τελειώνουμε με τον ανόητο εθνο-ηρωισμό και κάθε λογής νεκρά ιδεολογήματα
Το ότι θα πρέπει να τιμούμε την 28η Οκτωβρίου, μόνο και μόνο γιατί κάποιοι άνθρωποι θυσιάστηκαν για εμάς (;), είναι ένα τελείως κενό και ανορθολογικό επιχείρημα. Πρώτα απ' όλα, σε ότι αφορά την περίπτωση της 28ης Οκτωβρίου, στον Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο, έλαβαν μέρος δεκάδες χιλιάδες Έλληνες στρατιώτες. Όλοι κλήθηκαν υποχρεωτικά να πολεμήσουν. Κανένας δεν πήγε στο μέτωπο οικειοθελώς, αλλά με τις διαταγές του κράτους (γενική επιστράτευση) [κι εδώ βλέπουμε την χυδαιότητα ενός εθνικού πολέμου: κανείς δεν έχει ούτε καν τη δυνατότητα να διαλέξει στρατόπεδο, σε αντίθεση με περιπτώσεις όπως αυτή της Γαλλικής Επανάστασης ή του Ισπανικού Εμφυλίου (αυτό το θέμα, ωστόσο δεν μας αφορά αυτήν την στιγμή)]. Συνεπώς, είναι αδύνατο να ορίσουμε πόσοι από αυτούς πέθαναν γιατί είχαν πίστη στην «ελευθερία της πατρίδας», είτε γιατί, απλά, μην έχοντας άλλη επιλογή, στάλθηκαν σαν πρόβατα στη σφαγή. Αν αυτοί οι στρατιώτες είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν, θα πήγαιναν άραγε να σφαγιαστούν στα πεδία των μαχών; Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους Ιταλούς στρατιώτες, όπου ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς στάλθηκε υποχρεωτικά στα Ελληνο-Αλβανικά σύνορα, γιατί ο Μουσολίνι έβλεπε τον πόλεμο ως μια μορφή αναγκαιότητας, και κυρίως, γιατί η Ιταλική κοινωνία, ξεχνώντας τις αξίες τις αυτονομίας και της δημοκρατίας, σε σημαντικό βαθμό ασπάστηκε την φασιστική προπαγάνδα! Το σενάριο είναι πολύ παλιό, το έχουμε δει ξανά και ξανά... για τα συμφέροντα των ηγετών, για τις «μεγάλες ιδέες» θυσιάστηκαν και συνεχίζονται να θυσιάζονται λαοί! Οι μαρτυρίες των Αμερικάνων στρατιωτών που ενώ συμμετείχαν στους πολέμους του Βιετνάμ, του Ιράκ, και του Αφγανιστάν, στράφηκαν εναντίον του μιλιταρισμού (στις πιο ακραίες περιπτώσεις), ή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των Η.Π.Α, βλέποντας τα εγκλήματα που κλήθηκαν να διαπράξουν εκεί για λογαριασμό της Wall Street και των αγορών, όπως και η απροθυμία πολλών Ισραηλινών να προσφέρουν υποχρεωτική στρατιωτική υπηρεσία σε ένα κράτος που διαπράττει γενοκτονίες στη Γάζα και στον Λίβανο, αρκούν για να μας πείσουν ότι οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους, είτε είναι Τούρκοι, είτε Έλληνες, είτε Άραβες, είτε Εβραίοι.
Κάθε είδους προσωπολατρία λειτουργεί ως τροχοπέδη στην πνευματική και ηθική καλλιέργεια της προσωπικότητας ενός ατόμου, της ατομικής ανεξαρτησίας και αυτονομίας, μέσω της υπερβολικής και ολικής (ανάλογα με τις περιπτώσεις) προσκόλλησης του ίδιου στις πράξεις και το έργο κάποιου άλλου ήδη αναγνωρισμένου. Στην περίπτωση των εθνικών ηρώων, η επίκληση στο πρόσωπό τους, συνιστά μια από τις πιο κλασικές μορφές ετερονομίας. «Είναι καιρός να ξεριζωσουμε απ' την εκπαιδευτική διαδικασία όλα όσα συντηρούν και εκτρέφουν τους αιμοσταγείς και αιματοβαμμένους εθνικισμούς, που προετοιμάζουν τους ανθρώπους να σκοτώσουν και να σκοτωθούν, για ένα καλύτερο χθες» λέει ο Κώστας Δεσποινιάδης! Η προσπάθεια ταύτισης κάποιων ανθρώπων με την προσωπικότητα κάποιου εθνικού ήρωα, καταρρακώνει κάθε δυνατότητα αμφισβήτησης των κληρονομημένων παραστάσεων της κοινωνίας και των θεσμών της, μια αμφισβήτηση αναγκαία για την απελευθέρωση από την εξουσία του παρελθόντος, αναγκαία για κάθε άνθρωπο που θέλει να είναι πραγματικά πολίτης. Η απελευθέρωση της δημιουργικότητας, συνέπεια της κατάστασης της αυτονομίας ως διάρρηξης του εγκλεισμού, και της πνευματικής απελευθέρωσης του ατόμου, αποτελεί τα στοιχεία εκείνα που μια κοινωνία που είναι ή θέλει να λέγεται αυτόνομη και δημοκρατική θα πρέπει να προωθεί.
Είναι καιρός, λοιπόν, να τελειώνουμε με τον ανόητο ηρωισμό. Το επιχείρημα αυτό, βέβαια, γεννά τα εξής ερωτήματα: θα έπρεπε ο Ελληνικός λαός να δεχτεί, έτσι απλά, την υποταγή στην φασιστική μπότα; Πού θα ήμαστε εμείς σήμερα αν δεν επαναστατούσαν οι υπόδουλοι το 1821; Φυσικά, κανείς δεν αμφισβητεί την αυτοθυσία αυτών των ανθρώπων, ιδιαίτερα σε ότι αφορά την περίπτωση της εξέγερσης ενάντια στην Οθωμανική κατοχή, όπου οι πολιτικές συνθήκες και οι πολιτικές ιδεολογίες δεν μας επιτρέπουν να εξετάσουμε το συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός κάτω από διαφορετική σκοπιά. Ο θάνατος, όμως, χιλιάδων ανθρώπων στα πεδία των μαχών δεν αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, όση ανδρεία και τόλμη κι αν επέδειξαν οι σφαγιασθέντες, όσο και αν η σφαγή τους ήταν αναπόφευκτη, όσο και αν εξαιτίας αυτών σήμερα εμείς μπορούμε να ζούμε κάτω από ένα καθεστώς φιλελεύθερο και ανεκτικό σε ορισμένες ατομικές ή συλλογικές ελευθερίες (καθεστώς φιλελεύθερης ολιγαρχίας). Αποτελεί παράδειγμα προβληματισμού και αφορμή καταδίκης της φρίκης που προκαλεί ένας πόλεμος, κυρίως μεταξύ εθνών, όπου ο ήρωας της μιας πλευράς μετά από χρόνια θα αποτελεί τον δαίμονα της αντίπαλης, όπου αυτός που προσφέρει τη ζωή του με ζήλο για τα ψευδο-ιδανικά του έθνους το κάνει με την ίδια ευκολία που στο παρελθόν, κάποιος Χριστιανός ή Μουσουλμάνος θυσιαζόταν με την ελπίδα να κερδίσει μια «θέση στον παράδεισο». Πρόκειται λοιπόν για μια εμφανώς μεταφυσική λογική!
Κάθε μορφή εθνικής μιλιταριστικής σύγκρουσης ισοπεδώνει τη θεμελιώδη συνθήκη της εκάστοτε κοινωνικής συνοχής, τον λόγο, μέσω της υιοθέτησης της βίας ως μοναδική αρχή για την επίλυση των διαφωνιών. Αυτή η βία αντικαθιστά το διάλογο και κάθε είδους προσπάθεια εύρεσης συμβιβαστικής και λογικής λύσης μεταξύ δύο στρατοπέδων, όχι μόνο με την επιθυμία εξαφάνισης του αντιπάλου, αλλά και με την εξάλειψη κάθε προσπάθειας για συνύπαρξη: η επιθυμία της αναζήτησης ενός αποδιοπομπαίου τράγου δημιουργεί εθνικούς εχθρούς στη θέση των αδελφών λαών, καταστρέφοντας κάθε γέφυρα επικοινωνίας και αλληλοκατανόησης μέσω του φανατισμού, της (υπερ)εθνικιστικής υστερίας και ενός ισοπεδωτικού (π)ηθικισμού.
Εάν θέλουμε να λέμε ότι αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία πραγματικά δημοκρατική, τότε θα πρέπει επιτέλους να πάψουμε να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στην υποκρισία της οποιασδήποτε μιλιταριστικής/πατριωτικής λογικής και του φετιχισμού των εθνικών συμβόλων. Συμπερασματικά, οποιοσδήποτε εμφανίζεται ως φανατικός υποστηρικτής ενός εθνικού συμβόλου μέσα από το οποίο οραματίζεται «μεγάλες ιδέες», είτε αναζητά εχθρούς «προδότες», «ανθέλληνες», «μασόνους», «μετανάστες» είτε είναι υποστηρικτής ενός φασιστικού θεσμού όπως είναι αυτός των παρελάσεων και του φαντασιακού που τις διέπει: «έλληνας γεννιέσαι, δε γίνεσαι ποτέ, το αίμα σου θα χύσουμε γουρούνι αλβανέ» (σύνθημα που ακούστηκε στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου του 2010 στην Αθήνα από μέλη των ειδικών δυνάμεων, σύνθημα που στην πραγματικότητα αποτελεί συγκεκαλυμμένη επιθυμία), ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που έχουν εγκαταλείψει τη λογική και, αντ' αυτής, επιδίδονται σε μια μανία εξωφρενικού παραλογισμού, μετατόπισης ευθυνών και μετάθεσης του μίσους που οι ίδιοι νοιώθουν για τον εαυτό τους προς κάποιον εξωτερικό στόχο, είτε το παραδέχονται είτε όχι!
"Έτσι συλλέξαμε τους σακάτηδες, τους τραυματίες και τους ακρωτηριασμένους
Και μας στείλανε πίσω στο σπίτι μας στην Αυστραλία
Οι χωρίς χέρια, οι χωρίς πόδια, οι τυφλοί, οι παράφρονες,
οι περήφανοι τραυματίες ήρωες της Σούβλα
Και καθώς το σκάφος μας τράβηξε στο Circular Quay
Κοίταξα τον τόπο όπου τα πόδια μου περπατούσαν πριν τα χάσω
Και ναι, δεν υπήρχε κανείς να περιμένει για μένα,
να θρηνήσει, να με λυπηθεί, να με παρηγορήσει...
Και η ορχήστρα έπαιξε Waltzing Matilda
καθώς μας κατεύθυναν κάτω το διάδρομο
Αλλά κανείς δεν επευφημούσε, μόνο στέκονταν και κοίταζαν...
Στη συνέχεια, γύρισαν όλοι τα πρόσωπά τους μακριά!
Και τώρα κάθε Απρίλιο κάθομαι στη βεράντα μου
και βλέπω την παρέλαση να περνά από μπροστά μου...
Και βλέπω τους παλιούς συντρόφους μου, πόσο υπερήφανα αυτοί παρελαύνουν
αναβιώνοντας παλιά όνειρα μιας περασμένης δόξας
Και οι γέροι παρελαύνουν σιγά-σιγά, όλοι λυγισμένοι,
οι ξεχασμένοι ήρωες ενός ξεχασμένου πολέμου...
Και οι νέοι ρωτούν: «Τι είναι αυτοί που παρελαύνουν και γιατί;»
και κάνω στον εαυτό μου την ίδια ερώτηση!
Και η μπάντα παίζει Waltzing Matilda
και οι γέροι αυτοί ανταποκρίνονται...
Αλλά χρόνο με το χρόνο ο αριθμός τους λιγοστεύει
Κάποια μέρα κανείς δεν θα έχει απομείνει να παρελαύνει..."
(And the Band Played Waltzing Matilda – Ιρλανδο-Αυστραλέζικο αντι-πολεμικό ποίημα-τραγούδι)
http://eagainst.com
Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011
CNT (1936) : Η υπεράσπιση της επανάστασης
Συζητάμε για την αναγκαιότητα της υπεράσπισης των κατακτήσεων του λαού που θα επιτευχθούν μέσω της επανάστασης γιατί σήμερα στην Ισπανία υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες για την επανάσταση απ’ ότι στις χώρες που την περιτριγυρίζουν και οι καπιταλιστές αυτών των χωρών δε θα ήθελαν να δουν τα συμφέροντά τους να απειλούνται.
Γι' αυτό, για όσο καιρό η κοινωνική επανάσταση δεν θα έχει θριαμβεύσει στον πλανήτη, θα ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα για την υπεράσπιση του νέου συστήματος, τόσο από μια ξένη καπιταλιστική επέμβαση, όπως προαναφέραμε, όσο και για να αποτραπεί η αντεπανάσταση μέσα στη χώρα. Όμως ένας μόνιμος ξεχωριστός στρατός αποτελεί το μεγαλύτερο κίνδυνο για την επανάσταση, γιατί κάτω από την επιρροή του μπορεί να προκύψει η δικτατορία που θα της δώσει το θανάσιμο χτύπημα.
Τις πρώτες στιγμές του αγώνα, αν στρατιωτικές δυνάμεις ενωθούν με το λαό, θα πολεμήσουν μαζί του στους δρόμους ενάντια στην αστική τάξη. Όταν αυτή θα έχει ηττηθεί, ο ρόλος τους θα έχει τελειώσει.
Ο ένοπλος λαός θα είναι η μεγαλύτερη εγγύηση ενάντια σε κάθε απόπειρα παλινόρθωσης του καθεστώτος, είτε από δυνάμεις του εξωτερικού, είτε από δυνάμεις του εσωτερικού. Υπάρχουν χιλιάδες αγωνιστές που έχουν λιποταχτήσει από τους στρατώνες και γνωρίζουν τις σύγχρονες τακτικές μάχης.
Κάθε κομμούνα θα έχει τον οπλισμό για την αυτοάμυνά της, μέχρι την πλήρη εξασφάλιση της επανάστασης οπότε τα όπλα θα καταστραφούν για να μετατραπούν σε εργαλεία. Υπάρχει ανάγκη να αποκτηθούν πολυβόλα, τανκς, θωρακισμένα οχήματα, αεροπλάνα και αντιαεροπορικά γιατί η πραγματική απειλή εξωτερικής επέμβασης υπάρχει από τον αέρα.
Αν έρθει αυτή η στιγμή, ο λαός θα κινητοποιηθεί αστραπιαία για να κάνει φράγμα στον εχθρό (...) Σ' αυτή την κινητοποίηση θα χρειαστούν όλα τα πρόσωπα και των δυο φύλων για τον αγώνα και τις διάφορες απαραίτητες για τη μάχη δραστηριότητες.
Τα σώματα της συνομοσπονδιακής άμυνας, εξαπλωμένα μέχρι τα κέντρα παραγωγής θα είναι η αποτελεσματικότερη υπεράσπιση της επανάστασης (...)
Γι ' αυτό διακηρύσσουμε:
1) Ο αφοπλισμός του καπιταλισμού συνεπάγεται την κατοχή των όπλων από τις κομμούνες, που θα αναλάβουν την υπεράσπισή τους και θα οργανώσουν την άμυνα σε εθνικό επίπεδο.
2) Στο διεθνές πεδίο, πρέπει να οργανώσουμε μια τεράστια προπαγανδιστική εκστρατεία, ώστε οι εργαζόμενοι κάθε χώρας να συγκροτήσουν κινήματα αλληλεγγύης, αντιτιθέμενα σε κάθε απόπειρα επέμβασης των κυβερνήσεών τους. Συγχρόνως η Ιβηρική Συνομοσπονδία Ελευθεριακών Αυτόνομων Κομμούνων θα ενισχύσει ηθικά και υλικά όλους τους καταπιεσμένους του πλανήτη για να απελευθερωθούν για πάντα από την κτηνώδη κυριαρχία του κράτους και του κεφαλαίου.
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=
Αυτό το κείμενο δεν πρέπει να θεωρηθεί σαν κάτι το οριστικό, σαν ένας κλειστός καθορισμός των στόχων του δημιουργικού έργου του επαναστατικού προλεταριάτου. Η πρόθεσή μας είναι να χαραχθούν οι γενικές γραμμές της πορείας του κόσμου της παραγωγής προς την ολική του απελευθέρωση. Είθε οι σκέψεις, τα αισθήματα και οι ικανότητες του καθενός να βελτιώσουν το έργο μας.
Γι' αυτό, για όσο καιρό η κοινωνική επανάσταση δεν θα έχει θριαμβεύσει στον πλανήτη, θα ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα για την υπεράσπιση του νέου συστήματος, τόσο από μια ξένη καπιταλιστική επέμβαση, όπως προαναφέραμε, όσο και για να αποτραπεί η αντεπανάσταση μέσα στη χώρα. Όμως ένας μόνιμος ξεχωριστός στρατός αποτελεί το μεγαλύτερο κίνδυνο για την επανάσταση, γιατί κάτω από την επιρροή του μπορεί να προκύψει η δικτατορία που θα της δώσει το θανάσιμο χτύπημα.
Τις πρώτες στιγμές του αγώνα, αν στρατιωτικές δυνάμεις ενωθούν με το λαό, θα πολεμήσουν μαζί του στους δρόμους ενάντια στην αστική τάξη. Όταν αυτή θα έχει ηττηθεί, ο ρόλος τους θα έχει τελειώσει.
Ο ένοπλος λαός θα είναι η μεγαλύτερη εγγύηση ενάντια σε κάθε απόπειρα παλινόρθωσης του καθεστώτος, είτε από δυνάμεις του εξωτερικού, είτε από δυνάμεις του εσωτερικού. Υπάρχουν χιλιάδες αγωνιστές που έχουν λιποταχτήσει από τους στρατώνες και γνωρίζουν τις σύγχρονες τακτικές μάχης.
Κάθε κομμούνα θα έχει τον οπλισμό για την αυτοάμυνά της, μέχρι την πλήρη εξασφάλιση της επανάστασης οπότε τα όπλα θα καταστραφούν για να μετατραπούν σε εργαλεία. Υπάρχει ανάγκη να αποκτηθούν πολυβόλα, τανκς, θωρακισμένα οχήματα, αεροπλάνα και αντιαεροπορικά γιατί η πραγματική απειλή εξωτερικής επέμβασης υπάρχει από τον αέρα.
Αν έρθει αυτή η στιγμή, ο λαός θα κινητοποιηθεί αστραπιαία για να κάνει φράγμα στον εχθρό (...) Σ' αυτή την κινητοποίηση θα χρειαστούν όλα τα πρόσωπα και των δυο φύλων για τον αγώνα και τις διάφορες απαραίτητες για τη μάχη δραστηριότητες.
Τα σώματα της συνομοσπονδιακής άμυνας, εξαπλωμένα μέχρι τα κέντρα παραγωγής θα είναι η αποτελεσματικότερη υπεράσπιση της επανάστασης (...)
Γι ' αυτό διακηρύσσουμε:
1) Ο αφοπλισμός του καπιταλισμού συνεπάγεται την κατοχή των όπλων από τις κομμούνες, που θα αναλάβουν την υπεράσπισή τους και θα οργανώσουν την άμυνα σε εθνικό επίπεδο.
2) Στο διεθνές πεδίο, πρέπει να οργανώσουμε μια τεράστια προπαγανδιστική εκστρατεία, ώστε οι εργαζόμενοι κάθε χώρας να συγκροτήσουν κινήματα αλληλεγγύης, αντιτιθέμενα σε κάθε απόπειρα επέμβασης των κυβερνήσεών τους. Συγχρόνως η Ιβηρική Συνομοσπονδία Ελευθεριακών Αυτόνομων Κομμούνων θα ενισχύσει ηθικά και υλικά όλους τους καταπιεσμένους του πλανήτη για να απελευθερωθούν για πάντα από την κτηνώδη κυριαρχία του κράτους και του κεφαλαίου.
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=
Αυτό το κείμενο δεν πρέπει να θεωρηθεί σαν κάτι το οριστικό, σαν ένας κλειστός καθορισμός των στόχων του δημιουργικού έργου του επαναστατικού προλεταριάτου. Η πρόθεσή μας είναι να χαραχθούν οι γενικές γραμμές της πορείας του κόσμου της παραγωγής προς την ολική του απελευθέρωση. Είθε οι σκέψεις, τα αισθήματα και οι ικανότητες του καθενός να βελτιώσουν το έργο μας.
CNT (1936) : Για την εκπαίδευση, την τέχνη, την επιστήμη και τον ελεύθερο πειραματισμό
Το πρόβλημα της παιδείας πρέπει να αντιμετωπισθεί με ριζοσπαστικές κινήσεις. Αρχικά πρέπει να καταπολεμηθεί ενεργητικά και συστηματικά ο αναλφαβητισμός. Η κουλτούρα θα αποκατασταθεί σε όσους τους την είχαν στερήσει. Είναι ένα καθήκον επανόρθωσης της κοινωνικής αδικίας που πρέπει να επιτελέσει η επανάσταση, γιατί όπως ο καπιταλισμός υπεξαίρεσε και κατακράτησε τον πλούτο της κοινωνίας, οι πόλεις έκαναν το ίδιο για την κουλτούρα και την παιδεία.
Το επιμορφωτικό μας έργο πρέπει να χωριστεί σε δύο χρονικές περιόδους. Έχουμε να επιτελέσουμε ένα εκπαιδευτικό έργο αμέσως μετά την επανάσταση και ένα πολιτιστικό έργο στη διαμορφωμένη πια νέα κοινωνία.
Το άμεσο θα είναι να προσφέρουμε στον αναλφάβητο πληθυσμό μια βασική παιδεία αποτελούμενη, για παράδειγμα, από τη διδασκαλία της ανάγνωσης, της γραφής, της αρίθμησης, της φυσιογνωσίας, της υγιεινής, της ιστορίας και της ιστορίας της επανάστασης, της θεωρίας για την ανυπαρξία του θεού κλπ.
Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα σε δύο χρόνια με τη βοήθεια ενός μεγάλου αριθμού μορφωμένων νέων, υπο την επίβλεψη της Εθνικής Ομοσπονδίας Παιδείας, η οποία, με την ανακήρυξη του Ελευθεριακού Κομμουνισμού θα κατασχέσει όλα τα εκπαιδευτικά κέντρα και θα αξιολογήσει τους επαγγελματίες καθηγητές καθώς και τους εθελοντές. Η Ομοσπονδία θα αποκλείσει όλους όσους φανούν ανίκανοι νοητικά και κυρίως ηθικά, να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις μιας ελεύθερης εκπαίδευσης. Η αξιολόγηση θα γίνει με δοκιμή πάνω στην πράξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Η παιδεία, έχοντας την αποστολή της διαμόρφωσης μιας νέας ανθρωπότητας, θα είναι ελεύθερη, επιστημονική και ίση για τα δύο φύλα, παρέχοντας τη δυνατότητα της πρακτικής εξάσκησης σε κάθε τομέα της ανθρώπινης γνώσης και δραστηριότητας (...)
Θεωρούμε σαν βασική λειτουργία της εκπαίδευσης τη δημιουργία ανθρώπων με δικό τους κριτήριο. Επίσης ο καθηγητής πρέπει να στοχεύει στην πλήρη ανάπτυξη των ξεχωριστών δυνατοτήτων κάθε παιδιού.
Από το παιδαγωγικό σύστημα που θα αναπτυχθεί στον ελευθεριακό κομμουνισμό θα αποκλειστεί ολοκληρωτικά το σύστημα "τιμωρία - επιβράβευση", γιατί σ' αυτό οφείλεται η δημιουργία των ανισοτήτων.
Ο κινηματογράφος, το ραδιόφωνο και τα εκπαιδευτικά μέσα (βιβλία, φυλλάδια, προβολές) θα χρησιμοποιηθούν για τη γρήγορη ηθική και διανοητική διαμόρφωση των παρόντων γενεών και για την ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών (...)
Εκτός από την καθαρά εκπαιδευτική διαδικασία, η ελευθεριακή κομμουνιστική κοινωνία θα παρέχει σε όλους τους ανθρώπους πρόσβαση στην τέχνη, την έρευνα, την επιστήμη... γιατί οι παραγωγοί δεν θα χωρίζονται σε χειρώνακτες και διανοούμενους, αλλά όλοι θα είναι και τα δύο εναλλάξ.
Υπάρχουν ανάγκες του πνεύματος πέρα από τις υλικές, που εκδηλώνονται δυνατότερα σε μια κοινωνία που ικανοποιεί τις υλικές και απελευθερώνει ηθικά τον άνθρωπο. Όλες αυτές τις ανησυχίες, μια κοινωνία βασισμένη στην ελεύθερη έρευνα και στην ελευθερία όλων των εκδηλώσεων της ανθρώπινης ζωής δε μπορεί να τις αγνοεί κάτω από το βάρος οποιουδήποτε συμβιβασμού της αναγκαιότητας, ούτε να τις καταπνίγει όπως συμβαίνει τώρα, αλλά, αντίθετα, πρέπει να τις υποστηρίζει και να τις ενισχύει γιατί ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με "ψωμί", αντίθετα καταραμένη είναι η ανθρωπότητα όταν με το "ψωμί" μόνο ζει ο άνθρωπος.
Το επιμορφωτικό μας έργο πρέπει να χωριστεί σε δύο χρονικές περιόδους. Έχουμε να επιτελέσουμε ένα εκπαιδευτικό έργο αμέσως μετά την επανάσταση και ένα πολιτιστικό έργο στη διαμορφωμένη πια νέα κοινωνία.
Το άμεσο θα είναι να προσφέρουμε στον αναλφάβητο πληθυσμό μια βασική παιδεία αποτελούμενη, για παράδειγμα, από τη διδασκαλία της ανάγνωσης, της γραφής, της αρίθμησης, της φυσιογνωσίας, της υγιεινής, της ιστορίας και της ιστορίας της επανάστασης, της θεωρίας για την ανυπαρξία του θεού κλπ.
Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα σε δύο χρόνια με τη βοήθεια ενός μεγάλου αριθμού μορφωμένων νέων, υπο την επίβλεψη της Εθνικής Ομοσπονδίας Παιδείας, η οποία, με την ανακήρυξη του Ελευθεριακού Κομμουνισμού θα κατασχέσει όλα τα εκπαιδευτικά κέντρα και θα αξιολογήσει τους επαγγελματίες καθηγητές καθώς και τους εθελοντές. Η Ομοσπονδία θα αποκλείσει όλους όσους φανούν ανίκανοι νοητικά και κυρίως ηθικά, να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις μιας ελεύθερης εκπαίδευσης. Η αξιολόγηση θα γίνει με δοκιμή πάνω στην πράξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Η παιδεία, έχοντας την αποστολή της διαμόρφωσης μιας νέας ανθρωπότητας, θα είναι ελεύθερη, επιστημονική και ίση για τα δύο φύλα, παρέχοντας τη δυνατότητα της πρακτικής εξάσκησης σε κάθε τομέα της ανθρώπινης γνώσης και δραστηριότητας (...)
Θεωρούμε σαν βασική λειτουργία της εκπαίδευσης τη δημιουργία ανθρώπων με δικό τους κριτήριο. Επίσης ο καθηγητής πρέπει να στοχεύει στην πλήρη ανάπτυξη των ξεχωριστών δυνατοτήτων κάθε παιδιού.
Από το παιδαγωγικό σύστημα που θα αναπτυχθεί στον ελευθεριακό κομμουνισμό θα αποκλειστεί ολοκληρωτικά το σύστημα "τιμωρία - επιβράβευση", γιατί σ' αυτό οφείλεται η δημιουργία των ανισοτήτων.
Ο κινηματογράφος, το ραδιόφωνο και τα εκπαιδευτικά μέσα (βιβλία, φυλλάδια, προβολές) θα χρησιμοποιηθούν για τη γρήγορη ηθική και διανοητική διαμόρφωση των παρόντων γενεών και για την ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών (...)
Εκτός από την καθαρά εκπαιδευτική διαδικασία, η ελευθεριακή κομμουνιστική κοινωνία θα παρέχει σε όλους τους ανθρώπους πρόσβαση στην τέχνη, την έρευνα, την επιστήμη... γιατί οι παραγωγοί δεν θα χωρίζονται σε χειρώνακτες και διανοούμενους, αλλά όλοι θα είναι και τα δύο εναλλάξ.
Υπάρχουν ανάγκες του πνεύματος πέρα από τις υλικές, που εκδηλώνονται δυνατότερα σε μια κοινωνία που ικανοποιεί τις υλικές και απελευθερώνει ηθικά τον άνθρωπο. Όλες αυτές τις ανησυχίες, μια κοινωνία βασισμένη στην ελεύθερη έρευνα και στην ελευθερία όλων των εκδηλώσεων της ανθρώπινης ζωής δε μπορεί να τις αγνοεί κάτω από το βάρος οποιουδήποτε συμβιβασμού της αναγκαιότητας, ούτε να τις καταπνίγει όπως συμβαίνει τώρα, αλλά, αντίθετα, πρέπει να τις υποστηρίζει και να τις ενισχύει γιατί ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με "ψωμί", αντίθετα καταραμένη είναι η ανθρωπότητα όταν με το "ψωμί" μόνο ζει ο άνθρωπος.
CNT (1936) : Για το ζήτημα της θρησκείας
Το δικαίωμα στη θρησκεία, εκδήλωση καθαρά υποκειμενική της ανθρώπινης ύπαρξης, θα αναγνωρίζεται εφόσον θα παραμένει στο ιερό της ατομικής συνείδησης, με κανένα τρόπο όμως δεν θα επιτρέπεται η ηθική ή διανοητική επιβολή και η δημόσια επίδειξη.
Τα άτομα θα είναι ελεύθερα να πιστεύουν σε όποιο θεό θέλουν, όμως οι τελετουργίες θα εξαφανισθούν.
Τα άτομα θα είναι ελεύθερα να πιστεύουν σε όποιο θεό θέλουν, όμως οι τελετουργίες θα εξαφανισθούν.
CNT (1936) : Η οικογένεια και οι σεξουαλικές σχέσεις
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η οικογένεια υπήρξε ο πρώτος πολιτισμικός πυρήνας του ανθρώπινου γένους και έχει να παρουσιάσει αξιοθαύμαστα χαρακτηριστικά πολιτισμού, ηθικής και αλληλεγγύης. Μέσα στην εξέλιξη, οδήγησε στη δημιουργία της φατρίας, της φυλής, του λαού και της εθνότητας και πρέπει να υποθέσουμε ότι θα συνεχίσει να υπάρχει για πολύ καιρό.
Η επανάσταση δεν πρέπει να επέμβει βίαια στην οικογένεια, εκτός από εκείνες τις περιπτώσεις της καταστροφικής σύνθεσης στις οποίες τα άτομα πρέπει να βοηθηθούν στο δικαίωμα της αποχώρησης.
Αφού το πρώτο μέλημα της επανάστασης θα είναι η οικονομική ανεξαρτησία κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, η οφειλόμενη στην οικονομική εξάρτηση υποτέλεια της γυναίκας στον άνδρα θα εξαφανιστεί. Τα δύο φύλα θα είναι ίσα, τόσο σε δικαιώματα όσο και σε υποχρεώσεις.
Ο ελευθεριακός κομμουνισμός διακηρύσσει τον ελεύθερο έρωτα, με μόνη δέσμευση την κοινή θέληση του άνδρα και της γυναίκας, εξασφαλίζοντας στα παιδιά τη φροντίδα της συλλογικότητας και προφυλάσσοντάς τα από τις ασθένειες με τη χρήση της υγιεινής.
Επίσης, με μια καλή σεξουαλική αγωγή που θα αρχίζει από το σχολείο, θα οδηγηθούμε, σύμφωνα με τις αρχές της γενετικής σε μια βελτίωση της ανθρώπινης φυσιολογίας[1]. Τα ανδρόγυνα θα ζευγαρώνουν συνειδητά, δίνοντας ζωή σε παιδιά υγιή κι ευτυχισμένα.
Σχετικά με τα προβλήματα ηθικής φύσης που μπορεί να προκαλέσει ο έρωτας σε μια ελευθεριακή κομμουνιστική κοινωνία, όπως αυτά που οφείλονται σε ερωτικές αντιζηλίες, η κοινότητα και η ελευθερία η ίδια δεν έχουν παρά δύο δυνατότητες. Για όποιον επιθυμεί έρωτα κτηνωδώς και με τη βία, αν δεν αρκέσει η συμβουλή και ο σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων, θα πρέπει να καταφεύγουμε στην απομάκρυνση. Για πολλές ασθένειες αρκεί η αλλαγή του αέρα. Για την "ασθένεια" του έρωτα, που οδηγεί στο πείσμα και την τύφλωση πρέπει να συμβουλεύσουμε την αλλαγή κομμούνας, απομακρύνοντας τον ασθενή από την αιτία που τον τρελλαίνει και τον τυφλώνει, αν και δεν είναι πιθανό ότι τέτοια περιστατικά θα δημιουργούνται σε ένα περιβάλλον σεξουαλικής ελευθερίας.
Η επανάσταση δεν πρέπει να επέμβει βίαια στην οικογένεια, εκτός από εκείνες τις περιπτώσεις της καταστροφικής σύνθεσης στις οποίες τα άτομα πρέπει να βοηθηθούν στο δικαίωμα της αποχώρησης.
Αφού το πρώτο μέλημα της επανάστασης θα είναι η οικονομική ανεξαρτησία κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, η οφειλόμενη στην οικονομική εξάρτηση υποτέλεια της γυναίκας στον άνδρα θα εξαφανιστεί. Τα δύο φύλα θα είναι ίσα, τόσο σε δικαιώματα όσο και σε υποχρεώσεις.
Ο ελευθεριακός κομμουνισμός διακηρύσσει τον ελεύθερο έρωτα, με μόνη δέσμευση την κοινή θέληση του άνδρα και της γυναίκας, εξασφαλίζοντας στα παιδιά τη φροντίδα της συλλογικότητας και προφυλάσσοντάς τα από τις ασθένειες με τη χρήση της υγιεινής.
Επίσης, με μια καλή σεξουαλική αγωγή που θα αρχίζει από το σχολείο, θα οδηγηθούμε, σύμφωνα με τις αρχές της γενετικής σε μια βελτίωση της ανθρώπινης φυσιολογίας[1]. Τα ανδρόγυνα θα ζευγαρώνουν συνειδητά, δίνοντας ζωή σε παιδιά υγιή κι ευτυχισμένα.
Σχετικά με τα προβλήματα ηθικής φύσης που μπορεί να προκαλέσει ο έρωτας σε μια ελευθεριακή κομμουνιστική κοινωνία, όπως αυτά που οφείλονται σε ερωτικές αντιζηλίες, η κοινότητα και η ελευθερία η ίδια δεν έχουν παρά δύο δυνατότητες. Για όποιον επιθυμεί έρωτα κτηνωδώς και με τη βία, αν δεν αρκέσει η συμβουλή και ο σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων, θα πρέπει να καταφεύγουμε στην απομάκρυνση. Για πολλές ασθένειες αρκεί η αλλαγή του αέρα. Για την "ασθένεια" του έρωτα, που οδηγεί στο πείσμα και την τύφλωση πρέπει να συμβουλεύσουμε την αλλαγή κομμούνας, απομακρύνοντας τον ασθενή από την αιτία που τον τρελλαίνει και τον τυφλώνει, αν και δεν είναι πιθανό ότι τέτοια περιστατικά θα δημιουργούνται σε ένα περιβάλλον σεξουαλικής ελευθερίας.
CNT (1936) :Οι υποχρεώσεις των ατόμων στη συλλογικότητα και η απονομή δικαιοσύνης
Ο ελευθεριακός κομμουνισμός είναι αντίθετος με κάθε ποινικό σύστημα σωφρονισμού, πράγμα που συνεπάγεται την κατάργηση του παρόντος συστήματος και προπαντός την καταστροφή των μέσων βασανισμού και πειθάρχησης (κρατητήρια, κάτεργα, κλπ).
Θεωρούμε ότι ο κοινωνικός καθορισμός αποτελεί τη βασική αιτία των λεγόμενων παρανομιών και ότι με την εξαφάνιση των αιτιών που το γεννούν, το "έγκλημα" θα πάψει να υπάρχει.
Έτσι θεωρούμε ότι:
1) ο άνθρωπος δεν είναι κακός από τη φύση του και η εγκληματικότητα είναι φυσικό αποτέλεσμα των συνθηκών κοινωνικής αδικίας στις οποίες ζούμε
2) με την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών και με μία λογική και ανθρώπινη παιδεία, αυτά τα αίτια θα εξαφανιστούν.
Γι ' αυτό πιστεύουμε ότι στις περιπτώσεις όπου το άτομο δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του, τόσο σε ζητήματα ηθικής όσο και στην παραγωγική διαδικασία, θα είναι οι λαϊκές συνελεύσεις οι οποίες με αίσθημα αρμονίας και κρίνοντας κατά περίπτωση θα επιλύουν το ζήτημα.
Ο ελευθεριακός κομμουνισμός θα στηρίζει τη σωφρονιστική του δραστηριότητα πάνω στα μόνα μέσα στα οποία η σύγχρονη επιστήμη αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα, την εκπαίδευση και την ιατρική. Όταν κάποιο άτομο, θύμα παθολογικών φαινομένων, διαταράσσει την κατακτημένη ανάμεσα στους ανθρώπους αρμονία, η θεραπευτική παιδαγωγική θα αναλαμβάνει να ρυθμίσει την ανισορροπία, αποκαθιστώντας του το αίσθημα της κοινωνικής υπευθυνότητας που του στέρησε μια παράλογη φυσιολογία.
Θεωρούμε ότι ο κοινωνικός καθορισμός αποτελεί τη βασική αιτία των λεγόμενων παρανομιών και ότι με την εξαφάνιση των αιτιών που το γεννούν, το "έγκλημα" θα πάψει να υπάρχει.
Έτσι θεωρούμε ότι:
1) ο άνθρωπος δεν είναι κακός από τη φύση του και η εγκληματικότητα είναι φυσικό αποτέλεσμα των συνθηκών κοινωνικής αδικίας στις οποίες ζούμε
2) με την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών και με μία λογική και ανθρώπινη παιδεία, αυτά τα αίτια θα εξαφανιστούν.
Γι ' αυτό πιστεύουμε ότι στις περιπτώσεις όπου το άτομο δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του, τόσο σε ζητήματα ηθικής όσο και στην παραγωγική διαδικασία, θα είναι οι λαϊκές συνελεύσεις οι οποίες με αίσθημα αρμονίας και κρίνοντας κατά περίπτωση θα επιλύουν το ζήτημα.
Ο ελευθεριακός κομμουνισμός θα στηρίζει τη σωφρονιστική του δραστηριότητα πάνω στα μόνα μέσα στα οποία η σύγχρονη επιστήμη αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα, την εκπαίδευση και την ιατρική. Όταν κάποιο άτομο, θύμα παθολογικών φαινομένων, διαταράσσει την κατακτημένη ανάμεσα στους ανθρώπους αρμονία, η θεραπευτική παιδαγωγική θα αναλαμβάνει να ρυθμίσει την ανισορροπία, αποκαθιστώντας του το αίσθημα της κοινωνικής υπευθυνότητας που του στέρησε μια παράλογη φυσιολογία.
CNT (1936) : Ανταλλαγή των προϊόντων
Η οργάνωσή μας θα είναι ομοσπονδιακή και θα εξασφαλίζει την ελευθερία του ατόμου μέσα στη συλλογικότητα και την κομμούνα, της κομμούνας μέσα στην ομοσπονδία και της ομοσπονδίας στη συνομοσπονδία.
Οι κάτοικοι κάθε κομμούνας θα αποφασίζουν οι ίδιοι για τα εσωτερικά της προβλήματα. Όταν πρόκειται για προβλήματα που αφορούν μια ευρύτερη περιοχή, όπως π.χ. η κατασκευή ενός δρόμου, θα τα αντιμετωπίζουν οι ομοσπονδίες, στις συνελεύσεις των οποίων θα αντιπροσωπεύονται όλες οι κομμούνες με τις θέσεις που θα έχουν προηγουμένως αποφασίσει στις γενικές τους συνελεύσεις.
Ομοίως, για θέματα περιφέρειας θα αποφασίζει η περιφερειακή ομοσπονδία, με βάση την επικρατούσα άποψη των κατοίκων της περιφέρειας.
Έτσι θα χειριζόμαστε όλα τα προβλήματα σε εθνική κλίμακα (για όσο καιρό τουλάχιστον θα περιοριζόμαστε στα εθνικά σύνορα).
Η εθνική οργάνωση θα ρυθμίζει τις εξωτερικές σχέσεις με το προλεταριάτο των υπόλοιπων χωρών, μέσω των αντιπροσωπευτικών τους οργανισμών, συνδεδεμένων όπως εμείς, με την Α.I.Τ.
Για την ανταλλαγή των προϊόντων από κομμούνα σε κομμούνα, τα κοινοτικά συμβούλια θα βρίσκονται σε επαφή με τις περιφερειακές ομοσπονδίες και το συνομοσπονδιακό συμβούλιο παραγωγής και διανομής, κοινοποιώντας τις ελλείψεις και τα πλεονάσματα. Τα προβλήματα θα λύνονται μέσω του δικτύου διασύνδεσης.
Σε ό,τι αφορά την κατανάλωση μέσα στην κομμούνα, θα γίνεται μέσω της κάρτας παραγωγού που θα εκδίδουν τα εργοστασιακά συμβούλια, δίνοντας το καταναλωτικό δικαίωμα για την κάλυψη των αναγκών. Η κάρτα παραγωγού αποτελεί ένα μέσο ανταλλαγής το οποίο θα καθορίζεται από δύο χαρακτηριστικά: 1) δε θα είναι μεταβιβάσιμη, 2) θα αντιστοιχεί σε μία μέση ρύθμιση, αναγράφοντας μια αξία από εργατοώρες, που θα έχει ισχύ εξαργύρωσης μέχρι ένα χρόνο μετά την έκδοσή της.
Για όσους δε μπορούν να εργαστούν θα εκδίδονται κάρτες κατανάλωσης από τα κοινοτικά συμβούλια.
Ωστόσο, δε μπορούμε να εισηγηθούμε μια οριστική ρύθμιση. Πρέπει να σεβαστούμε την αυτονομία κάθε κομμούνας και το δικαίωμά της να οργανώσει ένα δικό της σύστημα εσωτερικής ανταλλαγής, φτάνει να μη βλάπτει τα συμφέροντα των υπολοίπων.
Οι κάτοικοι κάθε κομμούνας θα αποφασίζουν οι ίδιοι για τα εσωτερικά της προβλήματα. Όταν πρόκειται για προβλήματα που αφορούν μια ευρύτερη περιοχή, όπως π.χ. η κατασκευή ενός δρόμου, θα τα αντιμετωπίζουν οι ομοσπονδίες, στις συνελεύσεις των οποίων θα αντιπροσωπεύονται όλες οι κομμούνες με τις θέσεις που θα έχουν προηγουμένως αποφασίσει στις γενικές τους συνελεύσεις.
Ομοίως, για θέματα περιφέρειας θα αποφασίζει η περιφερειακή ομοσπονδία, με βάση την επικρατούσα άποψη των κατοίκων της περιφέρειας.
Έτσι θα χειριζόμαστε όλα τα προβλήματα σε εθνική κλίμακα (για όσο καιρό τουλάχιστον θα περιοριζόμαστε στα εθνικά σύνορα).
Η εθνική οργάνωση θα ρυθμίζει τις εξωτερικές σχέσεις με το προλεταριάτο των υπόλοιπων χωρών, μέσω των αντιπροσωπευτικών τους οργανισμών, συνδεδεμένων όπως εμείς, με την Α.I.Τ.
Για την ανταλλαγή των προϊόντων από κομμούνα σε κομμούνα, τα κοινοτικά συμβούλια θα βρίσκονται σε επαφή με τις περιφερειακές ομοσπονδίες και το συνομοσπονδιακό συμβούλιο παραγωγής και διανομής, κοινοποιώντας τις ελλείψεις και τα πλεονάσματα. Τα προβλήματα θα λύνονται μέσω του δικτύου διασύνδεσης.
Σε ό,τι αφορά την κατανάλωση μέσα στην κομμούνα, θα γίνεται μέσω της κάρτας παραγωγού που θα εκδίδουν τα εργοστασιακά συμβούλια, δίνοντας το καταναλωτικό δικαίωμα για την κάλυψη των αναγκών. Η κάρτα παραγωγού αποτελεί ένα μέσο ανταλλαγής το οποίο θα καθορίζεται από δύο χαρακτηριστικά: 1) δε θα είναι μεταβιβάσιμη, 2) θα αντιστοιχεί σε μία μέση ρύθμιση, αναγράφοντας μια αξία από εργατοώρες, που θα έχει ισχύ εξαργύρωσης μέχρι ένα χρόνο μετά την έκδοσή της.
Για όσους δε μπορούν να εργαστούν θα εκδίδονται κάρτες κατανάλωσης από τα κοινοτικά συμβούλια.
Ωστόσο, δε μπορούμε να εισηγηθούμε μια οριστική ρύθμιση. Πρέπει να σεβαστούμε την αυτονομία κάθε κομμούνας και το δικαίωμά της να οργανώσει ένα δικό της σύστημα εσωτερικής ανταλλαγής, φτάνει να μη βλάπτει τα συμφέροντα των υπολοίπων.
CNT (1936) : Εσωτερική λειτουργία της κομμούνας
Η κομμούνα θα πρέπει να ασχολείται με όλα όσα απασχολούν το άτομο. Θα πρέπει να φροντίζει, για την οργάνωση, τη ρύθμιση και τη βελτίωση της ζωής του πληθυσμού. Για τις κατοικίες, για τη διαχείριση των αγαθών που θα συγκεντρώνουν οι ενώσεις των παραγωγών, για την υγιεινή, τη στατιστική, την παιδεία, τις νοσηλευτικές εγκαταστάσεις και τα μέσα και το δίκτυο συγκοινωνίας. Να υποστηρίζει τις καλλιτεχνικές και πολιτιστικές δραστηριότητες και να οργανώνει τις σχέσεις με τις υπόλοιπες κομμούνες.
Για την εκπλήρωση αυτής της αποστολής θα ορίζεται ένα Κοινοτικό
Συμβούλιο, με αντιπροσώπους των συμβουλίων της Αγροτικής / Βιομηχανικής Παραγωγής και Στατιστικής, Διανομής, Υγείας και Πολιτισμού.
Η διαδικασία της εκλογής των κοινοτικών συμβουλίων προορίζεται να ρυθμίσει τις αντιθέσεις που προκύπτουν από τις διαφορετικές πληθυσμιακές κοινότητες, σκοπεύοντας στην πολιτική αποκέντρωση των μεγαλουπόλεων και τη μετατροπή τους σε ομοσπονδίες από κομμούνες.
Όλες αυτές οι αναθέσεις δεν έχουν χαρακτήρα γραφειοκρατικό ή διευθυντικό. Εκτός από όσους επιτελούν εργασίες τεχνικές ή στατιστικής, οι υπόλοιποι θα συνεχίζουν να απασχολούνται κανονικά στη συνηθισμένη εργασία τους, μετά την οποία θα συγκεντρώνονται για να συζητήσουν τα δευτερεύοντα εκείνα θέματα που δεν χρειάζεται να απασχολήσουν γενικές συνελεύσεις.
Οι συνελεύσεις θα καλούνται όποτε το απαιτούν τα συμφέροντα της κομμούνας, με πρωτοβουλία είτε του κοινοτικού συμβουλίου είτε των κατοίκων.
Για την εκπλήρωση αυτής της αποστολής θα ορίζεται ένα Κοινοτικό
Συμβούλιο, με αντιπροσώπους των συμβουλίων της Αγροτικής / Βιομηχανικής Παραγωγής και Στατιστικής, Διανομής, Υγείας και Πολιτισμού.
Η διαδικασία της εκλογής των κοινοτικών συμβουλίων προορίζεται να ρυθμίσει τις αντιθέσεις που προκύπτουν από τις διαφορετικές πληθυσμιακές κοινότητες, σκοπεύοντας στην πολιτική αποκέντρωση των μεγαλουπόλεων και τη μετατροπή τους σε ομοσπονδίες από κομμούνες.
Όλες αυτές οι αναθέσεις δεν έχουν χαρακτήρα γραφειοκρατικό ή διευθυντικό. Εκτός από όσους επιτελούν εργασίες τεχνικές ή στατιστικής, οι υπόλοιποι θα συνεχίζουν να απασχολούνται κανονικά στη συνηθισμένη εργασία τους, μετά την οποία θα συγκεντρώνονται για να συζητήσουν τα δευτερεύοντα εκείνα θέματα που δεν χρειάζεται να απασχολήσουν γενικές συνελεύσεις.
Οι συνελεύσεις θα καλούνται όποτε το απαιτούν τα συμφέροντα της κομμούνας, με πρωτοβουλία είτε του κοινοτικού συμβουλίου είτε των κατοίκων.
CNT (1936) : Οι ελευθεριακές κομμούνες και η λειτουργία τους
Η πολιτική έκφραση της επανάστασης στερεώνεται πάνω σ' αυτή την τριλογία: το άτομο, η κομμούνα, η ομοσπονδία.
Μέσα από ένα σχέδιο δραστηριοτήτων, εφαρμοσμένο σε όλες τις λειτουργίες, στην κλίμακα της (Ιβηρικής) χερσονήσου, η διανομή θα έχει χαρακτήρα αποκλειστικά κοινοτιστικό. Η βάση της διανομής θα είναι, κατά συνέπεια, η κομμούνα. Οι κομμούνες θα είναι αυτόνομες και ομοσπονδοποιημένες τοπικά και εθνικά για την εκτέλεση έργων κοινού ενδιαφέροντος. Το δικαίωμα της αυτονομίας δεν αναιρεί την υποχρέωση της εκπλήρωσης των συμφωνιών της κοινής συμβίωσης (...) Έτσι μια κομμούνα που θα καταναλώνει αλόγιστα θα αναγκάζεται να σεβαστεί τους περιορισμούς που μετά από ελεύθερη συζήτηση αποφάσισε η πλειοψηφία.
Αντίθετα, οι κομμούνες οι οποίες, αντιτιθέμενες στη βιομηχανοποίηση, επιλέγουν άλλους τρόπους συμβίωσης, όπως οι φυσιολάτρες ή οι γυμνιστές, θα δικαιούνται ρυθμίσεις διαφορετικές από τις γενικές συμβάσεις. Επειδή αυτές οι κομμούνες, λόγω του περιορισμένου αριθμού τους, δε θα μπορούν να καλύπτουν όλες τις ανάγκες τους, οι αντιπρόσωποί τους στα συνέδρια της Ιβηρικής Συνομοσπονδίας Ελευθεριακών Αυτόνομων Κομμούνων θα πραγματοποιούν συμφωνίες με τις υπόλοιπες αγροτικές και βιομηχανικές κομμούνες.
Για την καλύτερη διανομή της παραγωγής στις κομμούνες, μπορούν να δημιουργηθούν συμπληρωματικά βοηθητικά όργανα, όπως ένα Συνομοσπονδιακό Συμβούλιο Παραγωγής και Διανομής, με αντιπροσώπους στις Εθνικές Ομοσπονδίες Παραγωγής και στο ετήσιο συνέδριο των κομμούνων.
Μέσα από ένα σχέδιο δραστηριοτήτων, εφαρμοσμένο σε όλες τις λειτουργίες, στην κλίμακα της (Ιβηρικής) χερσονήσου, η διανομή θα έχει χαρακτήρα αποκλειστικά κοινοτιστικό. Η βάση της διανομής θα είναι, κατά συνέπεια, η κομμούνα. Οι κομμούνες θα είναι αυτόνομες και ομοσπονδοποιημένες τοπικά και εθνικά για την εκτέλεση έργων κοινού ενδιαφέροντος. Το δικαίωμα της αυτονομίας δεν αναιρεί την υποχρέωση της εκπλήρωσης των συμφωνιών της κοινής συμβίωσης (...) Έτσι μια κομμούνα που θα καταναλώνει αλόγιστα θα αναγκάζεται να σεβαστεί τους περιορισμούς που μετά από ελεύθερη συζήτηση αποφάσισε η πλειοψηφία.
Αντίθετα, οι κομμούνες οι οποίες, αντιτιθέμενες στη βιομηχανοποίηση, επιλέγουν άλλους τρόπους συμβίωσης, όπως οι φυσιολάτρες ή οι γυμνιστές, θα δικαιούνται ρυθμίσεις διαφορετικές από τις γενικές συμβάσεις. Επειδή αυτές οι κομμούνες, λόγω του περιορισμένου αριθμού τους, δε θα μπορούν να καλύπτουν όλες τις ανάγκες τους, οι αντιπρόσωποί τους στα συνέδρια της Ιβηρικής Συνομοσπονδίας Ελευθεριακών Αυτόνομων Κομμούνων θα πραγματοποιούν συμφωνίες με τις υπόλοιπες αγροτικές και βιομηχανικές κομμούνες.
Για την καλύτερη διανομή της παραγωγής στις κομμούνες, μπορούν να δημιουργηθούν συμπληρωματικά βοηθητικά όργανα, όπως ένα Συνομοσπονδιακό Συμβούλιο Παραγωγής και Διανομής, με αντιπροσώπους στις Εθνικές Ομοσπονδίες Παραγωγής και στο ετήσιο συνέδριο των κομμούνων.
CNT (Μάης 1936): Σχέδιο του τρόπου οργάνωσης των παραγωγών
Η οργάνωση της οικονομίας, σε όλες τις εκφράσεις της παραγωγής, θα προσαρμοστεί αυστηρά στις αρχές της κοινωνικής οικονομίας, διαχειριζόμενης μέσω των διαφόρων οργανισμών των παραγωγών οι οποίοι συγκεντρωμένοι σε γενικές συνελεύσεις θα την ελέγχουν διαρκώς.
Σαν βάση στον τόπο εργασίας, στο συνδικάτο, στην κομμούνα, σε όλες τις ρυθμιστικές οργανώσεις της νέας κοινωνίας, θα είναι ο παραγωγός, το άτομο, ο θεμελιώδης λίθος κάθε κοινωνικού συστήματος.
Σαν όργανο σύνδεσης της κομμούνας με τον τόπο εργασίας, το εργοστασιακό συμβούλιο, εναρμονισμένο με τα υπόλοιπα κέντρα εργασίας.
Σαν όργανο σύνδεσης των ενώσεων των παραγωγών, τα συμβούλια παραγωγής και στατιστικής, που θα ομοσπονδοποιηθούν για να συγκροτήσουν ένα σταθερό δίκτυο διασύνδεσης όλων των παραγωγών της Ιβηρικής Συνομοσπονδίας.
Στην ύπαιθρο: σαν βάση ο παραγωγός μέσα στην κομμούνα που θα διαχειρίζεται όλο το φυσικό πλούτο κάθε γεωπολιτικής ενότητας.
Σαν όργανο σύνδεσης, το συμβούλιο καλλιέργειας, στο οποίο θα συμμετέχουν τεχνικοί σύμβουλοι που θα υποδεικνύουν την κατάλληλη για κάθε περιοχή καλλιέργεια.
Τα συμβούλια καλλιέργειας θα οργανωθούν σε δίκτυο, όπως και τα εργοστασιακά συμβούλια και τα συμβούλια παραγωγής και στατιστικής, ολοκληρώνοντας την ελεύθερη ομοσπονδία, που αποκαθιστά κάθε κομμούνα σαν πολιτική ενότητα και γεωγραφική υποδιαίρεση.
Οι ενώσεις των γεωγραφικών παραγωγών, όπως και οι ενώσεις των αγροτών, θα ομοσπονδοποιηθούν σε εθνικό επίπεδο (για όσο καιρό η Ισπανία θα είναι η μόνη χώρα που θα έχει πραγματοποιήσει τον κοινωνικό μετασχηματισμό) σύμφωνα με το είδος της παραγωγής, για την αποδοτικότερη ανάπτυξη της οικονομίας (...)
Θεωρούμε ότι με τον καιρό η νέα κοινωνία θα καταφέρει να παρέχει σε κάθε κομμούνα όλα τα απαραίτητα για την αυτονομία της τεχνολογικά μέσα, γιατί τόσο πιο ελεύθερος είναι ο άνθρωπος -η κομμούνα σ' αυτή την περίπτωση- όσο λιγότερο εξαρτάται από τους άλλους.
Σαν βάση στον τόπο εργασίας, στο συνδικάτο, στην κομμούνα, σε όλες τις ρυθμιστικές οργανώσεις της νέας κοινωνίας, θα είναι ο παραγωγός, το άτομο, ο θεμελιώδης λίθος κάθε κοινωνικού συστήματος.
Σαν όργανο σύνδεσης της κομμούνας με τον τόπο εργασίας, το εργοστασιακό συμβούλιο, εναρμονισμένο με τα υπόλοιπα κέντρα εργασίας.
Σαν όργανο σύνδεσης των ενώσεων των παραγωγών, τα συμβούλια παραγωγής και στατιστικής, που θα ομοσπονδοποιηθούν για να συγκροτήσουν ένα σταθερό δίκτυο διασύνδεσης όλων των παραγωγών της Ιβηρικής Συνομοσπονδίας.
Στην ύπαιθρο: σαν βάση ο παραγωγός μέσα στην κομμούνα που θα διαχειρίζεται όλο το φυσικό πλούτο κάθε γεωπολιτικής ενότητας.
Σαν όργανο σύνδεσης, το συμβούλιο καλλιέργειας, στο οποίο θα συμμετέχουν τεχνικοί σύμβουλοι που θα υποδεικνύουν την κατάλληλη για κάθε περιοχή καλλιέργεια.
Τα συμβούλια καλλιέργειας θα οργανωθούν σε δίκτυο, όπως και τα εργοστασιακά συμβούλια και τα συμβούλια παραγωγής και στατιστικής, ολοκληρώνοντας την ελεύθερη ομοσπονδία, που αποκαθιστά κάθε κομμούνα σαν πολιτική ενότητα και γεωγραφική υποδιαίρεση.
Οι ενώσεις των γεωγραφικών παραγωγών, όπως και οι ενώσεις των αγροτών, θα ομοσπονδοποιηθούν σε εθνικό επίπεδο (για όσο καιρό η Ισπανία θα είναι η μόνη χώρα που θα έχει πραγματοποιήσει τον κοινωνικό μετασχηματισμό) σύμφωνα με το είδος της παραγωγής, για την αποδοτικότερη ανάπτυξη της οικονομίας (...)
Θεωρούμε ότι με τον καιρό η νέα κοινωνία θα καταφέρει να παρέχει σε κάθε κομμούνα όλα τα απαραίτητα για την αυτονομία της τεχνολογικά μέσα, γιατί τόσο πιο ελεύθερος είναι ο άνθρωπος -η κομμούνα σ' αυτή την περίπτωση- όσο λιγότερο εξαρτάται από τους άλλους.
CNT (1936) : Η οργάνωση της νέας κοινωνίας - Τα πρώτα μέτρα της επανάστασης
Με το πέρας της βίαιης περιόδου της επανάστασης, θα καταργηθούν η ατομική ιδιοκτησία, το κράτος, το προνόμιο του άρχειν και, κατά συνέπεια, οι τάξεις που χωρίζουν την κοινωνία σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευομένους, καταπιεστές και καταπιεσμένους.
Με την κοινωνικοποίηση του πλούτου, οι ελεύθερες οργανώσεις των παραγωγών θα αναλάβουν την αδιαμεσολάβητη διαχείριση της παραγωγής και της κατανάλωσης.
Εγκαθιδρύοντας σε κάθε τόπο την ελευθεριακή κομμούνα, θα θέσουμε σε λειτουργία τον νέο κοινωνικό μηχανισμό. Οι παραγωγοί κάθε κλάδου, συγκεντρωμένοι στα συνδικάτα και τους τόπους εργασίας, θα καθορίσουν ελεύθερα τον τρόπο οργάνωσής τους. Κάθε ελευθεριακή κομμούνα θα κατασχέσει όσα κατείχε η αστική τάξη: μέσα παραγωγής, πρώτες ύλες, κατοικίες, ρουχισμό κλπ. Τα αγαθά θα περάσουν στην κατοχή των εργαζομένων για να διανεμηθούν προς όφελος της κοινότητας.
Το πρώτο μέλήμα κάθε κομμούνας θα είναι η παροχή όλων των δυνατών ανέσεων στους κατοίκους, η παροχή περίθαλψης στους αρρώστους και εκπαίδευσης στα παιδιά.
Πρέπει από τώρα να συνηθίζουμε στην ιδέα ότι οι πρώτες μέρες της επανάστασης δεν θα είναι εύκολες και ότι το κάθε άτομο θα πρέπει να καταβάλει το μέγιστο των προσπαθειών του και να καταναλώνει μόνο ό,τι θα επιτρέπουν οι δυνατότητες της παραγωγής. Όλη αυτή η περίοδος θα απαιτήσει θυσίες και ατομική και συλλογική συναίνεση για να μην προκληθούν δυσχέρειες στο έργο της οικοδόμησης αυτής της κοινωνίας που όλοι μαζί αποφασίσαμε.
Με την κοινωνικοποίηση του πλούτου, οι ελεύθερες οργανώσεις των παραγωγών θα αναλάβουν την αδιαμεσολάβητη διαχείριση της παραγωγής και της κατανάλωσης.
Εγκαθιδρύοντας σε κάθε τόπο την ελευθεριακή κομμούνα, θα θέσουμε σε λειτουργία τον νέο κοινωνικό μηχανισμό. Οι παραγωγοί κάθε κλάδου, συγκεντρωμένοι στα συνδικάτα και τους τόπους εργασίας, θα καθορίσουν ελεύθερα τον τρόπο οργάνωσής τους. Κάθε ελευθεριακή κομμούνα θα κατασχέσει όσα κατείχε η αστική τάξη: μέσα παραγωγής, πρώτες ύλες, κατοικίες, ρουχισμό κλπ. Τα αγαθά θα περάσουν στην κατοχή των εργαζομένων για να διανεμηθούν προς όφελος της κοινότητας.
Το πρώτο μέλήμα κάθε κομμούνας θα είναι η παροχή όλων των δυνατών ανέσεων στους κατοίκους, η παροχή περίθαλψης στους αρρώστους και εκπαίδευσης στα παιδιά.
Πρέπει από τώρα να συνηθίζουμε στην ιδέα ότι οι πρώτες μέρες της επανάστασης δεν θα είναι εύκολες και ότι το κάθε άτομο θα πρέπει να καταβάλει το μέγιστο των προσπαθειών του και να καταναλώνει μόνο ό,τι θα επιτρέπουν οι δυνατότητες της παραγωγής. Όλη αυτή η περίοδος θα απαιτήσει θυσίες και ατομική και συλλογική συναίνεση για να μην προκληθούν δυσχέρειες στο έργο της οικοδόμησης αυτής της κοινωνίας που όλοι μαζί αποφασίσαμε.
CNT (Μάης 1936): Η δημιουργική αντίληψη της επανάστασης
Είναι ολοκληρωτικά απηρχαιωμένη η παλιά αντίληψη σύμφωνα με την οποία η επανάσταση δεν είναι παρά η βίαιη στιγμή της καταστροφής του καπιταλιστικού συστήματος. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την υλοποίηση μιας κατάστασης πραγμάτων που έχει ήδη λάβει σάρκα και οστά στη συλλογική συνείδηση (...)
Γι’ αυτό, με λίγα λόγια, θεωρούμε ότι η επανάσταση ορίζεται:
Σαν η ψυχική κατάσταση απέναντι σε μια τάξη πραγμάτων που έρχεται σε σύγκρουση με τις ελπίδες και τις αναγκαιότητες του ατόμου.
Σαν κοινωνική πράξη όταν υλοποιείται μέσα σε συλλογικότητες μια δράση που έρχεται σε σύγκρουση με τους θεσμούς του καπιταλιστικού συστήματος.
Σαν οργανωμένη πράξη, όταν αισθάνεται την αναγκαιότητα της συγκρότησης μιας δύναμης ικανής για την εξασφάλιση της υλικής της υπόστασης.
Θα πρέπει επίσης να επισημάνουμε τους εξής παράγοντες:
α) την κατάρρευση της ηθικής εκείνης που αποτέλεσε τη βάση του καπιταλιστικού συστήματος.
β) τη χρεωκοπία του στον οικονομικό τομέα.
γ) την αποτυχία της πολιτικής του έκφρασης, τόσο υπό τη μορφή του "δημοκρατικού καθεστώτος" όσο και στη νέα μορφή του, τον κρατικό καπιταλισμό, δηλαδή τον εξουσιαστικό κομμουνισμό.
Η συνισταμένη αυτών των παραγόντων σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή θα προκαλέσει την έναρξη της βίαιης περιόδου που θα οδηγήσει στην πραγματικά δημιουργική εποχή της επανάστασης.
Για τη θεμελίωση της επανάστασης δεν αρκεί ούτε η αμοιβαία βοήθεια, ούτε η αλληλεγγύη ούτε η πολυσυζητημένη χαριστικότητα. Αυτές οι τρεις αρχές που στο παρελθόν ανακούφιζαν από τις δυσαρμονίες των ατελών κοινωνιών, στις οποίες το άτομο είναι εγκαταλειμένο, αντιμέτωπο με μια αυθαίρετη και επιβαλλόμενη αντίληψη περί δικαίου, πρέπει να αναπτυχθούν και να συγκεκριμενοποιηθούν σε νέες μορφές κοινωνικής συνύπαρξης των οποίων η υψηλότερη έκφραση είναι ο ελευθεριακός κομμουνισμός: οι μόνοι περιορισμοί για την ικανοποίηση των αναγκαιοτήτων κάθε ανθρώπινης ύπαρξης να είναι αυτοί που τυχόν θα επιβάλλονται από τις αναγκαιότητες της νέας οικονομικής οργάνωσης.
Αν "όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη", όλες οι μορφές οργάνωσης της παραγωγής και της διανομής που κατευθύνονται από το πνεύμα της ισότητας οδηγούν στην πραγματοποίηση της δικαιοσύνης και της κοινωνικής αρμονίας.
Γι’ αυτό, με λίγα λόγια, θεωρούμε ότι η επανάσταση ορίζεται:
Σαν η ψυχική κατάσταση απέναντι σε μια τάξη πραγμάτων που έρχεται σε σύγκρουση με τις ελπίδες και τις αναγκαιότητες του ατόμου.
Σαν κοινωνική πράξη όταν υλοποιείται μέσα σε συλλογικότητες μια δράση που έρχεται σε σύγκρουση με τους θεσμούς του καπιταλιστικού συστήματος.
Σαν οργανωμένη πράξη, όταν αισθάνεται την αναγκαιότητα της συγκρότησης μιας δύναμης ικανής για την εξασφάλιση της υλικής της υπόστασης.
Θα πρέπει επίσης να επισημάνουμε τους εξής παράγοντες:
α) την κατάρρευση της ηθικής εκείνης που αποτέλεσε τη βάση του καπιταλιστικού συστήματος.
β) τη χρεωκοπία του στον οικονομικό τομέα.
γ) την αποτυχία της πολιτικής του έκφρασης, τόσο υπό τη μορφή του "δημοκρατικού καθεστώτος" όσο και στη νέα μορφή του, τον κρατικό καπιταλισμό, δηλαδή τον εξουσιαστικό κομμουνισμό.
Η συνισταμένη αυτών των παραγόντων σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή θα προκαλέσει την έναρξη της βίαιης περιόδου που θα οδηγήσει στην πραγματικά δημιουργική εποχή της επανάστασης.
Για τη θεμελίωση της επανάστασης δεν αρκεί ούτε η αμοιβαία βοήθεια, ούτε η αλληλεγγύη ούτε η πολυσυζητημένη χαριστικότητα. Αυτές οι τρεις αρχές που στο παρελθόν ανακούφιζαν από τις δυσαρμονίες των ατελών κοινωνιών, στις οποίες το άτομο είναι εγκαταλειμένο, αντιμέτωπο με μια αυθαίρετη και επιβαλλόμενη αντίληψη περί δικαίου, πρέπει να αναπτυχθούν και να συγκεκριμενοποιηθούν σε νέες μορφές κοινωνικής συνύπαρξης των οποίων η υψηλότερη έκφραση είναι ο ελευθεριακός κομμουνισμός: οι μόνοι περιορισμοί για την ικανοποίηση των αναγκαιοτήτων κάθε ανθρώπινης ύπαρξης να είναι αυτοί που τυχόν θα επιβάλλονται από τις αναγκαιότητες της νέας οικονομικής οργάνωσης.
Αν "όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη", όλες οι μορφές οργάνωσης της παραγωγής και της διανομής που κατευθύνονται από το πνεύμα της ισότητας οδηγούν στην πραγματοποίηση της δικαιοσύνης και της κοινωνικής αρμονίας.
CNT (Μάης 1936): Η συνομοσπονδιακή θεώρηση του ελευθεριακού κομμουνισμού
Προσχέδιο της οργάνωσης της ελευθεριακής κομμουνιστικής κοινωνίας, όπως καταγράφηκε δυο μήνες πριν την ισπανική επανάσταση, στο έκτακτο συνέδριο της CNT (Σαραγόσα, Μάης 1936).
Από το βιβλίο "Εl Congreso Confederal de Zaragoza, 1936", εκδόσεις ZERO, Μαδρίτη, Φλεβάρης 1978.
Ο καθορισμός με μαθηματική ακρίβεια όλων όσων θα συγκροτήσουν τη μελλοντική κοινωνία θα ήταν μια παράλογη απαίτηση. Πολλές φορές ανάμεσα στη θεωρία και στην πράξη υπάρχει μια πραγματική άβυσσος. Δε θέλουμε να πέσουμε στο λάθος των πολιτικών που παρουσιάζουν οριστικές λύσεις για όλα τα προβλήματα, λύσεις που στην πράξη αποτυγχάνουν παταγωδώς, αφού προσπαθούν να επιβάλουν μια μέθοδο για όλες τις περιπτώσεις χωρίς να λαμβάνουν υπόψη την ίδια την εξέλιξη της ανθρώπινης ζωής.
Εμείς, που έχουμε μια υψηλότερη θεώρηση των κοινωνικών προβλημάτων, δεν θα το κάνουμε αυτό. Προσχεδιάζοντας τις ρυθμίσεις του ελευθεριακού κομμουνισμού, δε θα παρουσιάσουμε ένα μοναδικό πρόγραμμα, που δεν θα επιδέχεται μετατροπές. Αυτές λογικά θα προκύψουν, και θα είναι οι ίδιες οι αναγκαιότητες και οι εμπειρίες που θα τις καθορίσουν.
Από το βιβλίο "Εl Congreso Confederal de Zaragoza, 1936", εκδόσεις ZERO, Μαδρίτη, Φλεβάρης 1978.
Ο καθορισμός με μαθηματική ακρίβεια όλων όσων θα συγκροτήσουν τη μελλοντική κοινωνία θα ήταν μια παράλογη απαίτηση. Πολλές φορές ανάμεσα στη θεωρία και στην πράξη υπάρχει μια πραγματική άβυσσος. Δε θέλουμε να πέσουμε στο λάθος των πολιτικών που παρουσιάζουν οριστικές λύσεις για όλα τα προβλήματα, λύσεις που στην πράξη αποτυγχάνουν παταγωδώς, αφού προσπαθούν να επιβάλουν μια μέθοδο για όλες τις περιπτώσεις χωρίς να λαμβάνουν υπόψη την ίδια την εξέλιξη της ανθρώπινης ζωής.
Εμείς, που έχουμε μια υψηλότερη θεώρηση των κοινωνικών προβλημάτων, δεν θα το κάνουμε αυτό. Προσχεδιάζοντας τις ρυθμίσεις του ελευθεριακού κομμουνισμού, δε θα παρουσιάσουμε ένα μοναδικό πρόγραμμα, που δεν θα επιδέχεται μετατροπές. Αυτές λογικά θα προκύψουν, και θα είναι οι ίδιες οι αναγκαιότητες και οι εμπειρίες που θα τις καθορίσουν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
